De fauna van onze planeet zal ons altijd blijven verbazen met de aanwezigheid van verbazingwekkende wezens met de meest ongewone vormen en kleuren. Sommige zijn zo grillig dat het lijkt alsof de natuur ze in een speelse bui heeft gecreëerd. We presenteren onder uw aandacht een andere selectie van de meest verbazingwekkende, ongewone en weinig bekende wezens uit verschillende delen van de wereld.

 

Groene papegaaivis met kegelfront

wikipedia.org

Groene bultkoppapegaaivis (Groene bultkoppapegaaivis)

flickr.com

Groene bultkoppapegaaivis (Groene bultkoppapegaaivis)

wikimedia.org

Groene bultkoppapegaaivis (Groene bultkoppapegaaivis)

wikimedia.org

Groene bultkoppapegaaivis, of bultkoppapegaaivis, is het grootste lid van de papegaaivissenfamilie, met een lengte van 1,3 m en een gewicht tot 46 kg.

De groene papegaaivis met kegelfront leeft in de wateren van de Indische en Stille Oceaan. Gevonden op diepten van 1 tot 30 m. Deze soort is kuddedieren en wordt meestal in kleine groepen aangetroffen, maar de groepsgrootte kan behoorlijk groot zijn op kust- en schone laguneriffen, met meer dan 75 individuen.

Ze voeden zich met koralen, algen en weekdieren. Met zijn krachtige kaken en talrijke tanden, strak op het buitenoppervlak van het kaakbeen, dat de vorm heeft van een papegaaienbek, schraapt of breekt de vis stukken harde koralen af. Een volwassen groene bultkoppapegaaivis kan zijn kop tegen koraal slaan om het eten gemakkelijker te maken. Elke volwassen vis verbruikt meer dan 5 ton structurele carbonaten van het rif per jaar, wat een aanzienlijke bijdrage levert aan de bio-erosie van het rif.

Interessant feit

De groene bultkoppapegaaivis is mede verantwoordelijk voor prachtige witte zandstranden en gezondere koraalriffen. Deze bedreigde vissen helpen de rifgroei te stimuleren door ongezonde koralen te eten en produceren daarbij tot 100 kg puur wit zand per jaar.

Verrassend genoeg verandert deze vis koralen in zand. Na het inslikken van een stuk koraal, verteert een papegaaivis het en wat overblijft komt eruit in de vorm van zand (hoe dit proces eruit ziet in een korte video aan het einde van het artikel).

Vrouwtjes en mannetjes zijn hetzelfde gekleurd. Mannetjes tijdens gevechten kunnen hoofden stoten met hun dikke voorhoofd. 's Nachts slapen de vissen tussen koralen, in grotten en op gezonken schepen, meestal in grote groepen.

Dit zijn langzaam groeiende vissen, ze leven tot 40 jaar.

 

Kea

Kea

picryl. com

Kea

pixabay.com

Kea

wikimedia.org

Kea

pixabay.com

Kea is de enige bergpapegaai ter wereld. Deze vogels onderscheiden zich door intelligentie en nieuwsgierigheid. De kea-papegaai is een van de slimste dieren op aarde met een intelligentie die vergelijkbaar is met die van een 3-jarige mens.

Ze staan ​​bekend om hun verkennend gedrag en behendige gebruik van hun snavels, wat hen, in combinatie met hun ontwikkelde nieuwsgierigheid, tot een plaag voor de lokale bevolking en amusement voor toeristen maakt. Bijgenaamd "bergclowns", missen ze nooit een kans om de inhoud van rugzakken of auto's die ze leuk vinden te verkennen.

Kea-papegaaien leven in Nieuw-Zeeland. Bewoont bergen, steile bosvalleien en beukenbossen, bezoekt seizoensgebonden struiken en alpenweiden. Ze worden ook gevonden rond menselijke habitats, vooral bij skihutten, toeristenhotels en campings.

Interessant feit

Gewend aan mensen en extreem nieuwsgierige vogels die op zoek zijn naar voedselresten, veroorzaken soms schade aan auto's, met name hun hutten en luifels. Vogels worden aangetrokken door vuilstortplaatsen en afvalcontainers, vaak dumpen ze de inhoud van vuilniscontainers op de grond, terwijl ze zelf kunnen lijden. We hebben aan het einde van het artikel ook een paar video's over deze Kea-streken opgepikt.

Dit type papegaai is niet bang voor de kou. De vogels zijn erg speels, ze tuimelen graag in de sneeuw of nemen een bad in alleen ontdooide plassen.

De lichaamslengte van de papegaai is 46 cm, het gewicht is 600-1000 g De papegaai dankt zijn naam aan de luide kreet: "keee-aa".

Thuis schiet Kea goed wortel. Ze wennen snel aan de persoon. Er wordt aangenomen dat ze tot 50 jaar oud worden, maar er zijn geen gedocumenteerde bronnen over de maximale leeftijd.

 

Gevlekte couscous

Gevlekte koeskoes of witte koeskoes

flickr.com

Met een lange grijpstaart en twee tegenover elkaar liggende vingers aan elke hand, is de gevlekte koeskoes goed aangepast aan het leven in bomen. Deze dieren worden ook wel witte couscous (witte koeskoes) genoemd, omdat alleen mannetjes vlekken hebben, terwijl vrouwtjes smetteloos en meestal helemaal wit zijn.

De gewone gevlekte couscous is ongeveer zo groot als een gemiddelde huiskat. Het gewicht van de gevlekte couscous varieert van 1,5 tot 6 kilogram, lichaamslengte – van 35 tot 65 centimeter, staartlengte – 30-60 centimeter.

Het lichaam is bedekt met dikke zachte vacht. De kleur van de vacht is vaak wit met een gelige of grijsachtige tint. De vacht van het bovenlichaam is bedekt met grote vlekken, vandaar de naam van deze couscoussoort. De kleur van de vlekken kan rood, bruin of zwart zijn. De vacht op de buik is wit, zonder vlekken. Bovendien zijn vlekken alleen bij mannen aanwezig, vrouwtjes van gevlekte couscous hebben een effen witte of grijsachtige vacht. Af en toe zijn er ook mannetjes met een vacht zonder vlekken. De staart van de dieren is bedekt met een dichte, ruwe huid, waardoor de couscous takken kan vangen wanneer ze door de bomen bewegen.

Gevlekte couscous leidt een overwegend boomachtige levensstijl en daalt zelden naar de grond. Dankzij hun grijpstaart en twee duimen aan elke hand zijn ze perfect aangepast aan hun habitat – tropische regenwouden. De hele dag slapen ze op takken of in holtes van bomen, minder vaak in boomwortels en tussen rotsen, en 's nachts klimmen ze langzaam in bomen op zoek naar voedsel. Couscous leeft het liefst alleen, zonder stabiele groepen te vormen. Het karakter is behoorlijk agressief.

Gevlekte couscous voedt zich voornamelijk met fruit en bladeren van planten, minder vaak met bloemen, kleine dieren en eieren.

Gevlekte couscous leeft in tropische, mangrove- en eucalyptusbossen van Noord- en Noordoost-Australië, Nieuw-Guinea, en wordt ook verspreid op sommige eilanden van Oceanië.

Zoöloog en reiziger Alfred Brehm schrijft dat de Nederlander Valentin de eerste was die deze couscoussoort beschreef. Hij vertelt dat op Amboine de couscouswezel, of couscous zoals de Maleiers het noemen, een van de vreemdste vormen vertoont:

“De kop lijkt sterk op die van een rat of een vos... Sommige zijn roodachtig, sommige zijn wit, de vrouwtjes zijn grotendeels grijs. Grote soorten zijn erg boos en gevaarlijk; als ze in een boom zitten en iemand grijpt ze bij de staart, kunnen ze de persoon naar boven slepen en hem daar weggooien. Ze beschermen zichzelf met scherpe klauwen van hun poten... Er zijn er meer op Ceram en Buru dan op Amboin, aangezien ze hier bang zijn voor mensen die ze op een originele manier vangen en opeten; voor de inboorlingen zijn ze een lekker hapje, en als ze gebakken zijn, smaken ze naar konijnen. Maar Nederlanders eten ze niet. Het is noodzakelijk om goed te kijken naar het dier dat aan zijn staart hangt, dan ontspant het uit angst zijn staart en valt uit de boom...".

In Nieuw-Guinea wordt vandaag de dag nog steeds gejaagd op de gevlekte couscous. Desondanks wordt deze soort daar vrij vaak aangetroffen.

 

Centraal Australische Tilikwa

Centraal-Australische Tilikwa, of Centraal-Australische blauwtongskink (Centraal-Australische blauwtongskink)

wikipedia.org

Centraal-Australische Tilikwa, of Centraal-Australische blauwtongskink (Centraal-Australische blauwtongskink)

shutterstock.com

De Centraal-Australische Tilikwa, of de Centraliaanse blauwtongskink, is een hagedis van ongeveer 30 cm lang, gekenmerkt door een breed en dik, krachtig lichaam, zeer korte vijfvingerige ledematen en een grote hoge driehoekige kop. Kenmerkend voor de hagedis is een brede kobaltblauwe tong.

De achterkant van hun tong is ultraviolet blauw gekleurd, wat zou moeten worden gebruikt om roofdieren af ​​te schrikken die UV-licht kunnen zien, zoals vogels.

Het wordt gevonden in West-Australië, het Northern Territory, Queensland en Zuid-Australië.

De Centraal-Australische tiliqua is een daghagedis, 's nachts verstopt hij zich in schuilplaatsen: holen, holtes onder objecten die op de grond liggen.

De blauwtongige Centraal-Australische skinks bewaken hun territorium streng en verdrijven op agressieve wijze vreemdelingen die er zijn binnengedrongen. In vegetatie kunnen hagedissen door de platte vorm van hun lichaam over de grond onder de laagste takken kruipen.

Van de vijanden, roofvogels, dingo's, zwerf- en gedomesticeerde honden en katten, worden slangen opgemerkt. Bij bedreiging vertonen de blauwtongige Centraal-Australische skinks een karakteristieke defensieve houding: ze blazen op, sissen, openen hun mond wijd en steken een bladvormige blauwe tong uit die scherp afsteekt tegen het felrode slijmvlies van de mondholte.

Vanwege hun grote formaat, flegmatisch en vredig karakter, gecombineerd met het relatieve gemak van houden, zijn deze hagedissen populaire terrariumdieren geworden.

 

Hercules kever

Hercules kever (hercules kever)

wikimedia.org

Hercules kever (hercules kever)

wikimedia.org

De Hercules-kever is een van de grootste kevers ter wereld. De kever dankt zijn naam aan de kracht van Herculische proporties. Volwassenen van sommige soorten kunnen objecten tot 850 keer hun gewicht optillen (dit zou het equivalent zijn van een mens die negen volwassen olifanten optilt).

Deze kevers worden tijdens het natte seizoen gevonden in Midden- en Zuid-Amerika, op de eilanden van het Caribisch gebied.

De maximale lichaamslengte van een mannetje volgens gedocumenteerde gegevens is 171 mm, vrouwtjes tot 80 mm. Het lichaam is bedekt met dunne roodachtige haren. Kop en halsschild glanzend, zwart. De kleur van de dekschilden van het mannetje hangt af van de vochtigheid van de omgeving en kan variëren.

Op het hoofd van het mannetje bevindt zich een grote hoorn die naar voren is gericht, met verschillende tanden. Op het pronotum bevindt zich een tweede grote hoorn, naar voren gericht en enigszins naar beneden gebogen. Op de voorste helft zijn er twee naar buiten gerichte tanden. De onderkant van de punt van deze hoorn is bedekt met dikke rode of roodbruine haren.

Vrouw zonder hoorns, dof, zwart, dekschilden tuberculaat, bedekt met bruine haren.

 

Papegaaivis

 

Kea papegaai

 

 

Hercules kever