Feit of Fictie: Mythen over reptielen, geleedpotigen en anderen (deel 2)

Medici hebben geleerd om afgesneden ledematen van mensen opnieuw aan het lichaam te hechten. Voor sommige dieren is dit echter helemaal geen probleem.

Voor hagedissen en salamanders is het herstellen van een verloren staart of poot een eenvoudige taak. Als je een zeespons door een fijne zeef haalt, waarbij deze wordt opgesplitst in afzonderlijke cellen, en deze dan een tijdje met rust laat, zal hij weer samensmelten tot een enkel organisme, alsof er niets is gebeurd.

Ten eerste vormen muggen de voedselbasis voor een ontelbaar aantal dieren, van vissen tot vogels; ten tweede, in het larvale stadium dragen ze bij aan de vorming van slib en later bodem; ten derde, ze zijn een levend onderdeel van meren, vijvers, bossen en velden. Het uitroeien van muggen zou leiden tot een totale ineenstorting van alle voedselketens in elk ecosysteem en landschap.

In werkelijkheid is elk afval voedsel voor hen. De favoriete maaltijd van kakkerlakken - zowel zwarte als rode - is echter bier. Je hoeft alleen maar een doek in bier te dopen en ze zullen in drommen samenkomen om van de lekkernij te genieten.

Heel veel spinnen gebruiken gif bij het jagen, wat pijnlijk of dodelijk kan zijn. Maar een spin gebruikt nooit gif om aan te vallen. Een spin vangt zijn prooi met een web, dat het meest effectieve vangnet in de natuur is. De spin gebruikt gif om de gevangen prooi te immobiliseren.

Een spin kan ook bijten uit zelfverdediging. Maar meestal proberen spinnen bij een ontmoeting met mensen snel weg te vluchten.

Bovendien bevatten spinnengifstoffen toxinen die als medicinale stoffen worden gebruikt, en hun studie is uiterst belangrijk voor de geneeskunde.

Meer interessante feiten over spinnen vind je in ons artikel ☛

Alle reptielen zijn koudbloedige dieren. De lichaamstemperatuur verschilt echter nauwelijks van de omgevingstemperatuur. Slangen houden er bovendien van om in de zon te liggen.

Wat betreft slijm... Reptielenhuid heeft bijna geen klieren, maar is bedekt met stevige, gladde schubben die best aangenaam aanvoelen. Geen wonder dat slangenleer wordt gebruikt voor schoenen, tassen, portemonnees en kleding.

Meer interessante feiten over slangen vind je in ons artikel ☛

Kikkers eten zowel insecten als vislarven en zelfs hun eigen kikkervisjes. Er zijn zelfs enkele opmerkelijke soorten van deze dieren die echte roofdieren zijn: ze jagen op vogels, zoogdieren en grote vissen.

Bijvoorbeeld, de Afrikaanse brulkikker eet, naast insecten, kleine slangen, ratten, muizen, kleine vogels, vissen en andere kikkers. Lees meer over deze vraatzuchtige roofkikker in ons artikel ☛

Op onze website vind je veel interessante feiten over de meest ongewone kikkers. Ga gewoon naar de zoekbalk (bovenaan de site) en typ het woord "kikker".

De ratel aan het einde van de staart van de ratelslang is gewoon oude huid die loslaat tijdens het vervellen. De ratelslang jaagt 's nachts vanuit een hinderlaag op kleine zoogdieren. Rammelen op dat moment betekent zonder diner blijven. Waar dient zijn ratel dan voor?

Relatief recent ontdekten zoölogen dat de slang zijn staart omhoog steekt en rammelt omdat hij letterlijk van angst trilt. Je hoeft maar even te wachten en de slang glipt weg van de ontmoetingsplaats.

Er zijn sommige slangen die zweven, voor zover hun anatomie het toelaat. Ze leven in Zuidoost-Azië, Indonesië, op de Filipijnen en worden "versierde boomslangen" genoemd, behorend tot de familie van gladde slangen. Dit zijn de slangen die kunnen zweven door van grote hoogte naar de grond te glijden of van boom naar boom te springen.

Voor de sprong krult de slang zich op in een spiraal, en door zich plotseling uit te strekken, werpt hij zich in de lucht en glijdt snel en soepel naar een lager gelegen tak of een andere boom. Dit geeft hetzelfde effect als een in tweeën gespleten holle bamboestok of een lichte buis die soepel door de lucht glijdt.

De versierde boomslang kan zich ook van tak naar tak bewegen met een reeks korte sprongen of een langere "vlucht" uitvoeren van de toppen van hoge bomen, waarbij hij een afstand tot 10 meter kan "vliegen".

In werkelijkheid wordt smaak bepaald door speciale receptoren — smaakpapillen, die zich niet alleen op de tong kunnen bevinden. Bij vissen bevinden de smaakpapillen zich bijvoorbeeld vaak op de lippen, kieuwen en soms verspreid over het hele lichaam.

De interessantste plaatsen waar smaakorganen zich bevinden, zijn te vinden bij insecten: dit zijn de antennes op de kop van roofkevers, monddelen bij dazen en zelfs de poten van vliegen.