Feit of fictie | Uitzonderingen op de regels in het wild

In Nieuw-Zeeland groeit een brandnetel, waarvan de nabijheid dodelijk kan zijn, zelfs voor grote zoogdieren zoals een paard of een mens. Dit is de Ongaonga of Boomnetel (Tree nettle). De bladeren en stengels zijn bedekt met scherpe stekels die histamine en mierenzuur bevatten. Het minste contact met deze plant veroorzaakt een pijnlijke brandwond die enkele dagen aanhoudt.

Door deze plant is minstens één persoon gestorven, evenals enkele honden en paarden.

De Boomnetel heeft een boomachtige stam en kan een hoogte van 5 meter bereiken. Het wordt meestal aangetroffen op open plekken of bosranden, vaak grote stukken brandnetels vormend. Deze plant is de belangrijkste voedselbron voor de larven van de Nieuw-Zeelandse vlinder Red Admiral.

Er is een verbazingwekkende en gevaarlijke vis, de Noordelijke slangkop (Northern snakehead), die niet alleen in water kan leven, maar ook op het land. Het heeft een lang lichaam bedekt met schubben en een grote kop die lijkt op een slangenkop. Het is afkomstig uit het Verre Oosten, maar het heeft zich verspreid naar vele landen, waar het een bedreiging vormt voor inheemse vissoorten en andere dieren.

De slangkop is een roofdier dat zich voedt met alles wat het kan vangen, inclusief kikkers, insecten en hun larven, kleine vissen en zelfs kreeften. Deze vis kan atmosferische lucht inademen en landbarrières oversteken door zijn zwemblaas en spieren te gebruiken. Het kan tot 5 dagen zonder water overleven door zich in modder of nat gras te begraven.

De slangkop kan een lengte van 1 meter en een gewicht van 10 kilogram bereiken. Deze vis plant zich zeer snel voort en beschermt zijn nageslacht tegen vijanden.

De slangkop is een interessant object voor studie, maar ook een groot probleem voor de ecologie. Het kan het natuurlijke evenwicht verstoren en andere soorten verdringen.

Er zijn dieren die over water kunnen lopen — Basilisken (Basiliscus). Dit zijn hagedissen die in tropisch Amerika leven. Ze wegen heel weinig en bewegen hun pootjes snel genoeg om te rennen, waarbij ze zich van het water afzetten.

Het geslacht Basiliscus omvat 4 soorten hagedissen die algemeen bekend staan als "Jezus Christus hagedissen" of simpelweg "Jezushagedissen" vanwege hun vermogen om over water te rennen over aanzienlijke afstanden.

De Jezus hagedis kan over het wateroppervlak rennen door snelle slagen van hun met vliezen bedekte achterpoten (contact met het water duurt 0,068 seconden) en door hun poten horizontaal op het water te plaatsen - de wateroppervlakte breekt niet onder het gewicht van hun lichaam. Elke keer dat ze hun poot neerzetten, lijkt de hagedis een luchtbel vast te pakken met zijn tenen, waardoor hij niet nat wordt tijdens het rennen.

Basilisken kunnen met een snelheid van 1,5 meter per seconde over water rennen tot een afstand van 5 meter, waarna ze op hun viervoeten gaan en gaan zwemmen. Ze zwemmen goed. Wanneer Basilisken een lengte van 0,5 meter bereiken, worden ze te zwaar om over water te rennen.

Basilisken zijn verspreid in zuidelijk Mexico, Centraal-Amerika en het noordelijke deel van Zuid-Amerika, waar ze in bomen en bij water leven. Gemiddeld groeien ze tot een lengte van 70-75 cm, inclusief de staart.

Om te zien hoe de Jezus Christus hagedis over water loopt, ga naar deze link op YouTube ☛

Velen geloven dat alle levende wezens met ogen een speciaal systeem van spieren en banden hebben dat hen in staat stelt hun ogen te bewegen en de richting van hun blik te veranderen. Insecten, die een samengesteld zicht en een 360°-zicht hebben, vormen een uitzondering op deze regel, omdat ze geen behoefte hebben aan een dergelijk controlesysteem voor hun ogen. Maar langs de kusten van Noord-Amerika leeft een diepzeevissen genaamd de Pacifische barreleye vis (Pacific barreleye fish), die een uitzondering vormt op deze algemene regel.

Deze vis heeft een bijzondere eigenschap: zijn hoofd is bedekt met een transparante mantel, waardoor zijn groene ogen zichtbaar zijn. Het transparante hoofd, waardoor de vis zijn prooi volgt, helpt de ogen te beschermen. De groene kleur van de ogen van deze vis wordt veroorzaakt door de aanwezigheid van een specifieke gele pigment. Men denkt dat dit pigment zorgt voor een speciale lichtfiltering die binnenkomend licht van bovenaf vermindert en helpt de bioluminescentie van potentiële prooi te onderscheiden.

Deze vis werd in 1939 ontdekt, maar bleef lange tijd een raadsel voor wetenschappers, omdat zijn hoofd barstte toen het naar de oppervlakte werd gebracht. Pas in 2004 konden er foto's worden gemaakt van een levende vis met behulp van een onderwaterrobot.

De Pacifische barreleye vis leeft in het noordelijke deel van de Stille Oceaan op een diepte van 600 tot 800 meter, waar bijna geen licht is. Zijn ogen kunnen in het donker zien en in verschillende richtingen bewegen om prooien te zoeken of voor vijanden te vluchten. Zijn lichaam heeft een donkere kleur en bereikt een lengte van 15 centimeter. Zijn mond is heel klein, dus hij kan alleen kleine dieren eten, zoals garnalen, inktvissen, cnidariërs en kleine drijvende dieren.

Er zijn jaarringen op het schild van schildpadden. Deze kunnen helpen de leeftijd van de schildpad tot op 2-3 jaar nauwkeurig te bepalen.

De jaarringen van schildpadden zijn concentrische groeizones op het schild die de verandering in groeisnelheid van de schildpad in verschillende seizoenen van het jaar weerspiegelen. Meestal groeit de schildpad sneller in het warme seizoen en langzamer in het koude seizoen. Daarom verschijnen er lichte en donkere strepen op het schild, die als ringen van een boom kunnen worden geteld. Hoe meer ringen, hoe ouder de schildpad.

Deze methode is echter niet altijd nauwkeurig, aangezien het aantal en de breedte van de ringen afhankelijk kunnen zijn van vele factoren, zoals klimaat, voeding, stress, ziekten, enzovoort. Daarom moeten er andere methoden worden gebruikt om de leeftijd van een schildpad nauwkeuriger te bepalen, zoals het meten van de lengte van het schild, analyse van botten of tanden, of vergelijking met andere individuen van dezelfde soort.

De jaarringen van schildpadden zijn een interessante en nuttige indicator die helpt niet alleen de leeftijd, maar ook de leefomstandigheden van de schildpad te achterhalen. Ze zijn een getuigenis van haar geschiedenis en aanpassing aan de omgeving.

Zuinige zijn ook te vinden bij een klein dier genaamd Madagaskar zuignapvoet (Madagascar sucker-footed bat). Dit is een vleermuis die alleen voorkomt aan de oostkust van Madagaskar. Het heeft zuignappen waarmee het zich zelfs op gladde oppervlakken kan vastzetten.

Bij de Madagaskar zuignapvoet zijn de zuignappen geplaatst aan de basis van de duimen van de vleugels en op de voetzolen van de achterpoten. Ze zijn zo sterk dat één zuignap het gewicht van de vleermuis kan dragen. Dit helpt de vleermuizen te leven in grotten en op bomen, waar ze schuilplaatsen en voedsel vinden. De zuignappen stellen hen ook in staat om ondersteboven te hangen zonder hun spieren te belasten.

De Madagaskar zuignapvoet heeft een lichaamslengte van niet meer dan 6 cm en weegt niet meer dan 10 gram. Het voedt zich met insecten en fruit en is ook een belangrijke bestuiver van planten. Deze vleermuis wordt bedreigd door de vernietiging van zijn natuurlijke leefgebied.

In de Namibische woestijn in Afrika, waar weinig water is, groeit de Welwitschia mirabilis (Welwitschia mirabilis). Het is niet het wortelstelsel dat het bovengrondse deel van deze plant van water voorziet, maar andersom, de bladeren voeden de wortel met water.

De Welwitschia mirabilis lijkt meer op een stomp, meestal niet hoger dan 0,5 meter, met grote brede bladeren die grillig zijn gekruld en zich over enkele meters uitstrekken. Elke dag komen er koude mist vanuit de oceaan naar de woestijn, en die mist voorziet de plant van vocht.

De bladeren van de Welwitschia voeden de wortel met water door een speciaal mechanisme. Ze hebben veel dunne vezels die op het bladoppervlak uitsteken en vocht uit de lucht verzamelen. Het vocht verzamelt zich op de uiteinden van de vezels en stroomt langs het blad naar beneden de grond in. Zo creëren de bladeren van de Welwitschia hun eigen irrigatiesysteem, waardoor de plant kan overleven in droge omstandigheden.

De Welwitschia mirabilis heeft slechts 2 bladeren die nooit afvallen en hun hele leven blijven groeien. De groeisnelheid van de bladeren is 30-40 cm per jaar. De lengte van elk blad is 2-4 meter (soms tot 8 meter) en de breedte is ongeveer 1 meter (maximale breedte bijna 2 meter). De uiteinden van de bladeren splitsen zich in verschillende goed gescheiden riemvormige delen. De uiteinden van de bladeren sterven na verloop van tijd af en verweren, maar de oudste levende delen kunnen tot 10 jaar oud worden. De bladeren voelen aan als planken.

Op de bovenstaande foto ziet u de grootste bekende Welwitschia mirabilis. Het is ongeveer 1,5 meter hoog, meer dan 4 meter in diameter en ongeveer 1500 jaar oud.

In het zuidwesten van Afrika leeft een amfibie met ongewone eigenschappen. Dit is de Harige kikker (Hairy frog), ook bekend als de weerwolf kikker of wolverine kikker. Bij de mannetjes van deze kikker verschijnt er haar tijdens het broedseizoen.

Het haar van deze kikkers is eigenlijk dunne huiduitstulpingen die veel slagaders bevatten en de mannetjes helpen onder water te ademen terwijl ze de eieren bewaken. Het haar verschijnt aan de zijkanten van het lichaam en op de achterpoten en is tot 15 mm lang. Het kan verschillende kleuren hebben, afhankelijk van de kleur van de kikker. Het haar verdwijnt na het broedseizoen.

De wolverine kikker heeft nog een andere ongebruikelijke eigenschap. Hij kan klauwen maken van zijn botten door de botten van zijn vingerkootjes te breken en door de huid te steken. Dit dient waarschijnlijk ter verdediging tegen potentiële roofdieren of om het vrouwtje vast te houden tijdens het paren.

Het is bekend dat er 2 soorten levende wezens zijn die andere vergiftigde wezens eten. Dit zijn de gewone egel en de mens.

De gewone egel of Europese egel (European hedgehog) heeft een hoge resistentie tegen gifstoffen die dodelijk kunnen zijn voor andere dieren. Waarom zijn egels zo resistent tegen gifstoffen? Wetenschappers denken dat dit te maken heeft met hun levensstijl en dieet. Egels eten insecten, waarvan vele gifklieren hebben of giftige stoffen in hun lichaam bevatten. Bijvoorbeeld, egels kunnen bijen, wespen, bombardierkevers, oliekevers en zelfs slangen eten.

Om niet vergiftigd te worden, hebben egels speciale enzymen in hun lever en bloed ontwikkeld die gifstoffen neutraliseren. Bovendien hebben egels een lage lichaamstemperatuur, die de werking van gifstoffen vertraagt. Egels kunnen ook een stof uitscheiden uit hun stekels die gifstoffen op hun huid neutraliseert.

Er is vastgesteld dat egels ook weinig gevoelig zijn voor gifstoffen zoals arseen, kwikchloride, opium en zelfs blauwzuur. Natuurlijk zijn zeer grote doses gifstoffen dodelijk voor egels, maar doses die andere dieren en zelfs mensen doden, zijn niet schadelijk voor egels.

Nu weten we dat egels vergiftigde wezens eten omdat ze een natuurlijk mechanisme hebben dat de werking van gifstoffen blokkeert. Maar waarom doet de mens dat? De mens eet de giftige kogelvis omdat hij een manier heeft uitgevonden om deze minder giftig, hoewel nog steeds gevaarlijk, te maken. Maar de kleinste fout van de kok kan van een feestmaal een begrafenis maken. Dus waarom blijven mensen zo'n gevaarlijk voedsel eten? Laten we proberen dit te verduidelijken.

De mens eet de giftige kogelvis niet alleen vanwege de smaak, maar ook vanwege het gevaar. De kogelvis bevat het dodelijke gif tetrodotoxine, dat verlamming en ademhalingsstilstand kan veroorzaken. Daarom moet je een speciale licentie hebben om kogelvis te bereiden en moet je weten hoe je de giftige delen van de vis correct kunt neutraliseren. Sommige mensen geloven dat het eten van kogelvis hen kracht, moed en passie geeft, omdat ze hun leven riskeren. Andere mensen houden gewoon van het gevoel van lichte gevoelloosheid dat een kleine dosis gif geeft.