Waarom is het belangrijk om de leerkracht van uw eigen kind te zijn?

Kaartfoto gemaakt door freepik – www.freepik.com

Om spirituele waarden aan een kind door te geven, is het allereerst noodzakelijk dat de ouders zich hieraan houden. Als ouders zich niet houden aan de waarden die aan kinderen worden geleerd, hebben ze dan het recht om hen dat te leren?

Feit is dat kinderen geen aangeboren begrip van morele waarden hebben. Psychologen voerden een interessant onderzoek uit: kleuters kregen de keuze: een vriend ontmoeten met wie ze dit van tevoren hadden afgesproken, of naar de film gaan. Alle kinderen die aan het experiment deelnamen, kozen een film. Het feit dat een vriend beledigd kan zijn, is nog steeds onbegrijpelijk voor kinderen van deze leeftijd, omdat ze tot de leeftijd van 10-12 niet het vermogen hebben om in de situatie van andere mensen te komen, om hun gevoelens als die van zichzelf te zien. Ze leren dit vermogen vooral van hun ouders.

Daarom moeten volwassenen die hun ideeën over spiritualiteit, morele waarden en de wetten van communicatie met andere mensen aan kinderen willen overbrengen, begrijpen dat het belangrijkste hier een persoonlijk voorbeeld is. Maxim Maximov merkt in zijn boek "Niet alleen liefde" op:

"Het kind bouwt zijn persoonlijkheid alleen op, met de persoonlijkheid van een persoon die dicht bij hem staat als kader en zijn acties als cement."

Waarom is het belangrijk om de leerkracht van uw eigen kind te zijn?

Achtergrondfoto gemaakt door pressfoto – www.freepik.com

Het is echter niet voldoende om alleen enkele spirituele waarden te volgen om ze door te geven aan kinderen. Je moet ook een leraar zijn voor je eigen kind. Het is de Leraar met een hoofdletter. Helaas is dit concept in ons land gedevalueerd door de "inspanningen" van de middelbare school, en in de scholen zelf zijn er maar heel weinig leraren, maar er zijn veel leraren. En het verschil tussen deze twee concepten is erg groot.

Het is heel belangrijk dat ouders leraren zijn voor hun kinderen, en niet alleen opvoeders of leraren. Laten we proberen uit te leggen hoe ze verschillen en wat de essentie van deze concepten is.

  • De taak van de opvoeder is om het kind voor te bereiden op het leven onder de mensen, om hem sociaal aanvaardbaar te maken.
  • Het is de taak van de leerkracht om kennis over te brengen op het kind.
  • De taak van de leraar kan ook de taken omvatten waarmee de leraar en de opvoeder worden geconfronteerd, maar zijn belangrijkste taak is het kind spirituele waarden bij te brengen, het kind het vermogen en de wens om te leren wakker te maken.

De uitstekende Duitse pedagoog en denker Adolf Diesterweg schreef:

"Een slechte leraar leert de waarheid, een goede leraar leert die te vinden."

Waarom is het belangrijk om de leerkracht van uw eigen kind te zijn?

Boekfoto gemaakt door freepik – www.freepik.com

Een ander verschil tussen de leraar en de opvoeder en leraar (in dit geval betekenen de termen "opvoeder" en "leraar" niet vertegenwoordigers van deze beroepen) is dat hij een onvoorwaardelijke liefde voor het kind heeft. De bekende psychiater en schrijver Ross Campbell, bestsellerauteur van How to Really Love Children, schrijft:

“Om een ​​kind te laten zien wat we hebben, moet hij zich identificeren met zijn ouders, zodat hun levenswaarden zijn levenswaarden worden. Als hij de oprechte en diepe liefde van zijn ouders niet voelt, als ze hem in hun hart niet accepteren zoals hij is – met alle voor- en nadelen van dien, ondervindt het kind ernstige moeilijkheden bij het proberen zich te identificeren met zijn ouders en hun waarden.

Opgemerkt moet worden hoe belangrijk het is in het proces van het onderwijzen van het verband tussen fenomenen als spiritualiteit en emotionaliteit. Het kind neemt de werkelijkheid zeer emotioneel waar. Daarom, als zijn spirituele ervaring emotioneel aangenaam is, zal het waarschijnlijker zijn dat het in de geest van het kind wordt vastgelegd. Integendeel, als zo'n ervaring negatief is, bijvoorbeeld als ze een kind proberen te dwingen iets uit de Bijbel te onthouden tegen zijn wil, dan zal dit er hoogstwaarschijnlijk toe leiden dat hij spiritualiteit zal identificeren met iets onaangenaams. Ross Campbell merkt op:

“Ouders die een kind geestelijk willen helpen, moeten voor zijn emotionele toestand zorgen. Juist omdat het kind gevoelens gemakkelijker onthoudt dan feiten, zouden zich in zijn geheugen prettige emotionele herinneringen moeten ophopen, waarop reeds feiten kunnen worden geregen, vooral feiten van geestelijke inhoud.