Najbardziej wybitne dzieła człowieka i natury (część 6)

Oczywiście wszyscy słyszeli o Dubaju i jego niesamowitych projektach budowlanych. Jednak najbardziej znanym i ambitnym projektem tego emiratu stał się archipelag sztucznych wysp stworzonych ludzkimi rękami w Zatoce Perskiej.

Kompleks sztucznych wysp ma składać się z trzech palm: Dżumajra, Dżabal Ali i Deira. Pomiędzy palmowymi wyspami znajdują się również archipelagi Świat i Wszechświat, składające się z małych wysepek.

Ten ambitny plan został już częściowo zrealizowany i można go zobaczyć na zdjęciach satelitarnych wykonanych nad Dubajem. To słynne na całym świecie sztuczne Wyspy Palmowe (Dżumajra i Dżabal Ali) oraz archipelag Świat.

Więcej o sztucznych wyspach Dubaju przeczytasz w naszym artykule ☛

Średnia głębokość jeziora również jest bardzo duża — 744,4 metra. Przewyższa maksymalne głębokości wielu bardzo głębokich jezior.

Zasoby wodne Bajkału są gigantyczne — 23615,39 km³ (około 19% światowych zasobów słodkiej wody w jeziorach). Pod względem objętości słodkiej wody Bajkał zajmuje pierwsze miejsce na świecie wśród jezior.

Powierzchnia lustra wody Bajkału wynosi 31722 km² (bez uwzględnienia wysp), co jest porównywalne z powierzchnią takich krajów jak Belgia czy Niderlandy. Długość linii brzegowej to 2000 km.

Te meduzy występują we wszystkich północnych morzach Atlantyku i Pacyfiku, spotykane są w powierzchniowych warstwach wody w pobliżu wybrzeży.

Meduzy z lwia grzywą mogą znacznie różnić się rozmiarem: choć średnica ciała może przekraczać 2 metry, te występujące w niższych szerokościach geograficznych są znacznie mniejsze niż ich dalekie północne odpowiedniki, z ciałem o średnicy około 50 cm. Większe osobniki zazwyczaj znajdują się dalej od brzegu niż mniejsze.

Meduza z lwia grzywą zawdzięcza swoją nazwę efektownym czułkom przypominającym grzywę lwa. Podczas gdy większość meduz ma okrągłe ciało, ciało Cyanea capillata podzielone jest na 8 płatów, które przypominają ośmioramienną gwiazdę, każdy płat zawiera od 70 do 150 czułków, rozmieszczonych w czterech dość wyraźnych rzędach.

Większość czasu meduzy te unoszą się w powierzchniowej warstwie wody, okresowo kurcząc dzwon i wykonując ruchy płatami brzeżnymi. Czułki są wówczas rozpostarte i maksymalnie rozciągnięte, tworząc pod dzwonem gęstą sieć łowną. Cyanea to drapieżniki. Długie, liczne czułki są gęsto pokryte komórkami parzydełkowymi. Podczas wystrzeliwania w ciało ofiary przenika silna trucizna, która zabija małe zwierzęta i powoduje poważne uszkodzenia u większych. Ich ofiarą są różne organizmy planktonowe, w tym inne meduzy.

Meduza z lwia grzywą nie jest w rzeczywistości tak niebezpieczna, jak przedstawia się ją w literaturze popularnej. Ukąszenia tej meduzy nie są w stanie zabić człowieka, choć wysypka może być bolesna, a toksyny zawarte w jadzie mogą wywołać reakcje alergiczne.

Długość ciała samicy ptasznika goliata sięga 100,4 mm, a samca — 85 mm. Z rozłożonymi nogami pająk osiąga rozmiar do 28 cm, a jego masa wynosi 175 gramów. Ciało ma ciemnobrązowy kolor, a nogi są pokryte licznymi czerwonawobrązowymi włoskami.

Gatunek ten występuje w lasach tropikalnych Wenezueli, Gujany, Surinamu i północnej Brazylii. Zamieszkuje głębokie nory, których wejście wyłożone jest pajęczyną.

Ptasznik goliat jest jadalnym pająkiem. Jest częścią lokalnej kuchni w północno-wschodniej części Ameryki Południowej, przygotowywany przez opalanie włosków i pieczenie w liściach bananowca. Jego smak opisywany jest jako „krewetkowy”.

Należy dodać, że ptasznik goliat to największy pająk świata pod względem masy i długości ciała, ale pod względem rozpiętości nóg ustępuje gigantycznemu pająkowi łowcy (Heteropoda maxima). Rozpiętość nóg tego gatunku osiąga 30 cm, ale znacznie ustępuje ptasznikowi goliatowi pod względem rozmiaru ciała.

Ten malutki pająk występuje tylko w zachodniej części Samoa (małe państwo wyspiarskie w południowej części Oceanu Spokojnego).

Pająk został po raz pierwszy opisany przez nowozelandzkiego zoologa Raymonda Roberta Forrestera w 1959 roku.

Według niektórych ocen istnieje jeszcze mniejszy pająk z gatunku Patu digua z Kolumbii. Podobno dorosłe samce tego gatunku osiągają długość ciała około 0,37 mm — mniej więcej jedną piątą wielkości główki szpilki.

To gigantyczne drzewo zostało odkryte latem 2006 roku przez przyrodników Chrisa Atkinsa i Michaela Taylora w Parku Narodowym Redwood. Zostało znalezione w odległej części parku, zakupionej przez rząd federalny w 1978 roku za czasów prezydenta Jimmy’ego Cartera (39. prezydenta USA).

Według szacunków, Hyperion zawiera 530 metrów sześciennych drewna. Średnica drzewa na wysokości piersi wynosi prawie 5 metrów. Amerykańscy botanicy szacują, że drzewo ma około 700–800 lat.

Dokładna lokalizacja Hyperiona została utajniona, aby potencjalny napływ turystów nie zniszczył ekosystemu, w którym to drzewo żyło przez stulecia.

Zdaniem badaczy dalszemu wzrostowi drzewa przeszkodziły dzięcioły, które uszkodziły pień Hyperiona na samym wierzchołku.

Wodospad nazwano na cześć pilota Jamesa Angela (ang. Angel), który przeleciał nad nim w 1933 roku.

W 1949 roku Narodowe Towarzystwo Geograficzne USA zorganizowało wyprawę do wodospadu, podczas której zmierzono jego wysokość i opublikowano książkę. W 1994 roku UNESCO wpisało Park Narodowy Canaima, w którym znajduje się wodospad, na Listę Światowego Dziedzictwa.

Wodospad znajduje się w lasach tropikalnych wenezuelskiego stanu Bolívar, na terenie Parku Narodowego Canaima. Woda spada z najwyższego szczytu góry Auyantepui (nazwa oznacza „góra diabła”). Wysokość spadku jest tak ogromna, że zanim woda dotrze do ziemi, rozpada się na drobne cząsteczki i zamienia w mgłę. Mgłę tę można odczuć z odległości kilku kilometrów. Spadająca woda wpada do rzeki Kerep.

Wodospad Angel znajduje się na dzikim obszarze Wenezueli i można się do niego dostać jedynie drogą powietrzną lub rzeczną. Wycieczki nad wodospad sprzedawane są w pakietach i obejmują lot z Caracas lub Ciudad Bolívar do Canaimy (osady będącej punktem wejścia do parku narodowego), dalszą podróż łodzią, wyżywienie i inne niezbędne elementy potrzebne do odwiedzenia wodospadu.

Aby dowiedzieć się więcej o wodospadzie Angel oraz odbyć wirtualną podróż do niego, przeczytaj nasz artykuł ☛

Port Szanghaju leży nad Morzem Wschodniochińskim, w miejscu zbiegu rzek Jangcy, Huangpu i Qiantang. Port łączy północne i południowe wody terytorialne Chin, a drogą rzeczną przez rzekę Jangcy jest połączony z prowincjami Jiangsu, Zhejiang i Anhui. Rozbudowana sieć drogowa łączy port ze wszystkimi regionami kraju. Szlaki żeglugowe prowadzą do ponad 300 portów na świecie.

W 2010 roku port w Szanghaju wyprzedził port w Singapurze i stał się najbardziej obciążonym kontenerowym portem świata. Obsłużył wtedy 29,05 mln TEU, podczas gdy port w Singapurze miał pół miliona mniej. W 2019 roku port w Szanghaju obsłużył 43,3 miliona TEU.

Port Szanghaju jest kluczowym węzłem transportowym regionu dorzecza Jangcy i główną bramą dla handlu zagranicznego. Obsługuje wewnętrzne, wysoko rozwinięte ekonomicznie obszary dorzecza Jangcy w prowincjach Anhui, Jiangsu, Zhejiang i Henan, charakteryzujące się dużą gęstością zaludnienia, silną bazą przemysłową i rozwiniętym sektorem rolniczym.

Świat Disneya obejmuje: cztery parki tematyczne, dwa parki wodne, 24 hotele tematyczne, liczne sklepy, kawiarnie, restauracje i miejsca rozrywki.

Park został otwarty 1 października 1971 roku i początkowo składał się jedynie z parku tematycznego Magic Kingdom. Symbol parku to zamek Kopciuszka, inspirowany baśniowym zamkiem z filmu z 1950 roku. W 2019 roku park przyjął 20,9 miliona gości, co uczyniło go najczęściej odwiedzanym parkiem tematycznym na świecie trzynasty rok z rzędu oraz najczęściej odwiedzanym parkiem tematycznym w Ameryce Północnej od co najmniej 20 lat.

1 października 1982 roku otwarto park tematyczny Epcot. Zajmuje on 123 hektary, co ponad dwukrotnie przewyższa wielkość Magic Kingdom. Epcot celebruje osiągnięcia ludzkości, w szczególności innowacje technologiczne. Głównym symbolem parku jest statek kosmiczny Ziemia, czyli geodezyczna kula. W 2019 roku Epcot odwiedziło 12,444 miliona osób, co czyni go czwartym najczęściej odwiedzanym parkiem tematycznym w Ameryce Północnej i siódmym na świecie.

1 maja 1989 roku otwarto Disney’s Hollywood Studios. Park o powierzchni 55 hektarów poświęcony jest światom kina, telewizji, muzyki i teatru, inspirowanym złotym wiekiem Hollywood. W 2018 roku park odwiedziło 11,258 miliona osób, co czyni go piątym najczęściej odwiedzanym parkiem tematycznym w Ameryce Północnej i dziewiątym na świecie.

22 kwietnia 1998 roku otwarto tematyczny park zoologiczny Disney’s Animal Kingdom. Jest to największy tematyczny park rozrywki na świecie, zajmujący 230 hektarów. Poświęcony jest środowisku naturalnemu i ochronie zwierząt — filozofii zaproponowanej niegdyś przez samego Walta Disneya. Park wyróżnia się tym, że łączy tradycyjne atrakcje z setkami gatunków żywych zwierząt. W całym parku zastosowano specjalne konstrukcje chroniące dobrostan zwierząt. Symbolem parku jest Drzewo Życia — sztuczny baobab o wysokości 44 metrów i średnicy 15 metrów. W 2019 roku park odwiedziło 13,888 miliona osób, co czyni go trzecim najczęściej odwiedzanym parkiem tematycznym w Ameryce Północnej i szóstym na świecie. Jest to najczęściej odwiedzany ogród zoologiczny na świecie.