Najwybitniejsze dzieła człowieka i natury (część 9)

Ten gatunek bambusa można ściąć już po 2 godzinach od wykiełkowania nasion. W takim wieku roślina ma bardzo miękkie łodygi, które uważane są za delikates i używane są w kuchni. Dania z bambusem wykorzystywane są w medycynie chińskiej: są korzystne dla kości, zębów, oczu i innych organów.

Jeśli bambusa nie ścina się i pozwala rosnąć, to osiągnie swoją maksymalną wysokość 30 metrów w ciągu kilku miesięcy, a jego średnica może przekroczyć 0,5 metra. Jednak roślina ta zazwyczaj nie dorasta do maksymalnego rozmiaru podczas uprawy. Jeśli bambus nie jest natychmiast ścinany, pozwala się mu dorosnąć do stanu, w którym łodygi mogą być używane jako materiał budowlany.

Bambus moso występuje naturalnie na południu Chin i na Tajwanie. Również został naturalizowany w innych miejscach, w tym w Japonii.

Dzięki szybkiemu wzrostowi tego gatunku bambusa i jego wysokiej mrozoodporności, jest on teraz uprawiany w wielu krajach. Bale bambusowe są uważane za niedrogie. Wśród nowoczesnych trendów są bambusowe obudowy do gadżetów.

Bambus moso jest używany jako materiał wykończeniowy i budowlany, w produkcji papieru i tekstyliów (z niego powstaje włókno wiskozowe), z niego wyplata się kosze i maty, robi się meble, a nawet łodzie.

To jedno z najgłębszych jezior na świecie — drugie miejsce po Bajkale, i równie starożytne pod względem pochodzenia. Pod względem objętości Tanganika zajmuje trzecie miejsce — po Morzu Kaspijskim i Bajkale. Brzegi jeziora należą do czterech krajów: Demokratycznej Republiki Konga, Tanzanii, Zambii i Burundi.

Jezioro ma długość 676 kilometrów i średnio 50 kilometrów szerokości. Powierzchnia jeziora wynosi 32 900 km², a długość linii brzegowej — 1828 kilometrów. Średnia głębokość — 570 metrów, a maksymalna — 1470 metrów. Objętość — 18 900 km³.

Tanganika jest podstawą życia dla otaczających ją krajów. Jezioro jest źródłem wody pitnej, żywności, służy jako droga transportowa. Ten obszar ma duży potencjał dla ekoturystyki, ponieważ wzdłuż wybrzeża jeziora znajduje się wiele czystych plaż i pięknych skalistych odcinków, wysp i zatok.

Dubajski Ogród Cudów zawiera ponad 50 milionów kwiatów i 250 milionów roślin.

Dzięki ciągłym innowacjom Dubajski Ogród Cudów od wielu lat bije wszystkie kwiatowe rekordy. Na przykład ustanowił 3 światowe rekordy Guinnessa.

1. W 2016 roku kwiatowa kompozycja Airbus A380 w ogrodzie została wpisana do Księgi Rekordów Guinnessa jako największa kompozycja kwiatowa na świecie. Ta kwiatowa kompozycja składa się z 5 milionów kwiatów, a kolor kwiatów dokładnie odzwierciedlał cały design i logo linii lotniczych Emirates. Ta rekordowa kwiatowa tematyka wciąż obecna jest w Dubajskim Ogrodzie Cudów i oczekuje się, że pozostanie tam ze względu na swoją popularność w najbliższych latach.
2. W 2018 roku ustanowiono kolejny światowy rekord: w ogrodzie został wystawiony najwyższy na świecie topiar w kształcie Myszki Miki o wysokości 18 metrów i wadze prawie 35 ton.
3. W 2019 roku Dubajski Ogród Cudów ustanowił kolejny rekord Guinnessa, budując największy na świecie topiar. W ogrodzie powstała aleja Disneya, składająca się z 9 postaci Disneya, a wszystkie składały się z kwiatów i krzewów. Każda z tych postaci była równie ogromna jak wcześniej stworzona postać Myszki Miki, a niektóre były nawet większe niż poprzednie. Wśród postaci Disneya były Myszka Miki, Myszka Minnie, Kaczor Donald, Kaczka Daisy, Goofy, Pluto i trojaczki (czyli Huey, Dewey i Louie). Goofy był największy ze wszystkich. Cała ta aleja została wpisana do Księgi Rekordów Guinnessa jako największy topiar.

Więcej interesujących faktów o Dubajskim Ogrodzie Cudów znajdziecie w naszym artykule ☛

Te ptaki uważane są za posiadaczy najdłuższych skrzydeł. Skrzydła u tych ptaków są długie i wąskie. Rekord należy do starego samca złapanego w 1965 roku u wybrzeży Australii — rozpiętość jego skrzydeł wynosiła 3 metry 63 centymetry.

Albatros wędrowny (Diomedea exulans) — to także jeden z największych ptaków latających. Ciało ptaka osiąga długość 120 cm, masa dorosłego samca wynosi 11 kg, samicy — 7–9 kg.

Albatrosy wędrowne gniazdują na subantarktycznych wyspach: Georgia Południowa, wyspy Crozeta, Kerguelen, wyspy Antypodów i Macquarie.

Ten gatunek jest wpisany do Czerwonej Księgi IUCN ze statusem „gatunek narażony”.

Albatrosy wędrowne są również rekordzistami swojego rodziny pod względem długości swoich tras. W ciągu dnia albatros może przelecieć do 1000 km, przy czym jest w stanie lecieć także pod wiatr.

Do lotu szybującego ptak wykorzystuje prądy opływające fale. Silne prądy powietrzne powstające przy interakcji fal morskich i atmosfery są używane przez albatrosy do szybowania, dlatego trzymają się na granicach cyklonów i wolą unikać ciszy pogodowej. W bezwietrzne dni lub przy niskiej temperaturze powietrza ptak nie unosi się wysoko, zwykle lata na wysokości nie wyższej niż 15 metrów.

Długość żaby wynosi tylko 2–5 cm, waga — 1 gram. Jednak skóra żaby zawiera neurotoksyczny jad batrachotoksynę. Ten niezwykle śmiercionośny jad występuje bardzo rzadko, jego dawka śmiertelna dla człowieka wynosi tylko 2 μg (jedna żaba może zawierać do 1 mg jadu). Wystarczy proste dotknięcie skóry żaby, aby doznać śmiertelnego zatrucia.

Interesujące jest to, że żaba nie ma właściwie gruczołów jadowych, a ten niebezpieczny toksynę pozyskuje z pożywienia — różnych owadów. To, co pożyteczne, trawi, a wszelką truciznę, po przetworzeniu, wydziela przez skórę.

Te drzewne żaby są rozpowszechnione w tropikalnych lasach na małym obszarze południowo-zachodniej Kolumbii. Zamieszkują głównie dolne warstwy deszczowych lasów tropikalnych.

Drzewo Życia na pierwszy rzut oka wydaje się zwykłym drzewem. Jednak to drzewo jest miejscową atrakcją turystyczną, i odwiedza je rocznie około 65 000 osób.

Nie wiadomo, jak drzewo przetrwa. W Bahrajnie praktycznie nie ma deszczy przez cały rok. Niemniej jednak, najbardziej samotne drzewo jest obficie pokryte zielonymi liśćmi.

Uważa się, że korzenie sięgają głęboko na 50 metrów, co może być wystarczające, aby dotrzeć do wody. Mówi się także, że drzewo nauczyło się czerpać wilgoć z ziarenek piasku. Niektórzy ludzie twierdzą, że drzewo stoi w miejscu, które kiedyś było Ogrodem Edenu, i dlatego ma bardziej mistyczne źródło wody.

To 10-metrowe drzewo nazywa się Prosopis cineraria, znane również jako ghaf. Te drzewa są rozpowszechnione od Indii po Arabię Saudyjską, także występują w Jemenie i Indonezji.

Maksymalna długość tej ryby wynosi 25 cm. Kolor czarny lub czarno-brązowy. Łusek brak. Usta bardzo duże, uzbrojone w liczne klinowate zęby.

Czarny żarłacz może połknąć ofiarę większą od siebie, przy czym mocno rozciąga się jego żołądek, a serce przesuwa się na bok. Szczęki, ściany ciała i żołądek tej ryby mogą się mocno rozciągać. Żarłacz połyka ofiarę w całości. Dzięki swoim cechom opisanym powyżej ryba może połykać ofiarę dwukrotnie większą niż jej długość i dziesięciokrotnie większą niż jej masa.

Dzięki cechom stawów szczęk z czaszką te ryby mogą obejmować obiekty większe niż ich własna głowa. Istnieje przypuszczenie, że żarłacz chwyta ofiarę od tyłu i połyka ją, zaczynając od ogona. Połyka swoją nieproporcjonalną ofiarę za pomocą ruchomych zębów gardłowych.

W 2007 roku na Wielkim Kajmanie znaleziono czarnego żarłacza o długości 19 cm z połkniętym w żołądku makrelem wężowym Gempylus serpens o długości 86 cm, co było 4,5 razy większe niż jego własna długość. Ryba znalazła się na powierzchni, ponieważ rozmiar ofiary uniemożliwił żarłaczowi jej strawienie przed rozpoczęciem rozkładu. W pewnym momencie ta ryba nie była w stanie oprzeć się sile wyporu z powodu wydzielających się gazów. To właśnie w ten sposób większość okazów trafiła w ręce ichtiologów.

Czarne żarłacze są rozprzestrzenione na całym świecie w wodach tropikalnych i subtropikalnych, na głębokości 150–3900 metrów.

Plaża zawdzięcza swoją nazwę podziemnym gorącym źródłom, które przenikają przez piasek między przypływami i odpływami. W ciągu dwóch godzin z każdej strony odpływu można kopać w piasku, pozwalając gorącej wodzie wydobywać się na powierzchnię, tworząc basen z gorącą wodą. Temperatura wody tutaj dochodzi do +64ºC.

Te naturalne źródła można znaleźć na plaży naprzeciw przybrzeżnych skał. Odwiedzający często kopią duże doły, odpoczywają i kąpią się w termalnej wodzie. Wielu odwiedzających przynosi ze sobą łopatę i wiadro.

Plaża jest popularnym miejscem zarówno dla miejscowych, jak i turystów odwiedzających Nową Zelandię. Roczna liczba odwiedzających Hot Water Beach szacowana jest na 700 000 osób, co czyni ją jedną z najpopularniejszych geotermalnych atrakcji w regionie Waikato.

An-225 „Mrija” (Antonov An-225 Mriya) — to transportowy samolot odrzutowy o nadzwyczaj dużej ładowności opracowany przez Państwowe Przedsiębiorstwo „Antonov”. Samolot jest w stanie przewozić na kadłubie unikalne ładunki, których wymiary nie pozwalają na ich umieszczenie na innych środkach transportu lądowego i powietrznego.

Samolot został zaprojektowany i zbudowany w ZSRR w jednym egzemplarzu w Kijowskim Zakładzie Mechanicznym w latach 1984–1988. Pierwszy lot odbył się 21 grudnia 1988 roku. Początkowo planowano zbudować 2 takie samoloty. Jednak tylko jeden egzemplarz był w stanie lotnym i był eksploatowany przez ukraińską firmę Antonov Airlines. Drugi egzemplarz nie został dokończony.

An-225 jest najcięższym samolotem transportowym, jaki kiedykolwiek wzniósł się w powietrze. Samolot „Mrija” ustanowił szereg światowych rekordów masy startowej i ładowności. W sumie ten samolot posiada około 250 światowych rekordów. Przytoczmy tylko kilka z nich.

• 22 marca 1989 roku An-225 odbył lot z ładunkiem 156,3 tony.
• W sierpniu 2004 roku ustanowiono nowy rekord — „Mrija” przewiozła 250 ton specjalistycznego sprzętu na zamówienie firmy Zeromax GmbH z Pragi do Taszkentu.
• W sierpniu 2009 roku samolot został wpisany do Księgi Rekordów Guinnessa za przewóz największego w historii lotnictwa ładunku monolitycznego o łącznej wadze 187,6 tony. Był to generator o wadze 174 ton, który był transportowany wraz ze specjalną ramą z niemieckiego Frankfurtu do Erywania na nową elektrownię ormiańską.
• 10 czerwca 2010 roku przewieziono najdłuższy ładunek w historii transportu lotniczego — 2 łopaty generatora wiatrowego o długości 42,1 metra każda.
• W listopadzie 2016 roku przewieziono rekordowy dla Ameryki Południowej ładunek — turbogenerator w specjalnej konstrukcji o łącznej wadze 182 ton.
• An-225 posiada absolutny rekord ładowności — 253,8 tony.

W lutym 2022 roku An-225 został zniszczony w hangarze podczas walk o lotnisko Antonow w trakcie szeroko zakrojonej rosyjskiej inwazji na Ukrainę. Podano, że Ukraina zamierza dokończyć budowę drugiego An-225 zamiast zniszczonego samolotu.