Fakt czy Mit: Mity o gadach, stawonogach i innych zwierzętach

W rzeczywistości świat mrówek jest pełen informacji dostarczanych im przez różne substancje zapachowe i feromony. Martwy mrówka jeszcze przez kilka dni jest postrzegany przez swoich współbraci jako żywy, tylko bardzo leniwy. Gdy feromony wywietrzeją, skrupulatne owady odnoszą współbrata na śmietnisko — swoiste mrówcze cmentarzysko.

Jeśli nasmarować mrówkę substancją o zapachu rozkładu, owady zaniosą współbrata na cmentarz. I choćby „nieboszczyk” wracał do mrowiska, będą to robić znowu i znowu, aż ten naprawdę nie umrze.

Więcej interesujących faktów o mrówkach znajdziesz w naszym artykule ☛

Owady i pajęczaki mogą mieć dużą ilość oczu. Jednakże nie ma to wpływu na ostrość ich widzenia. Zazwyczaj owady mają mniej ostre widzenie niż kręgowce i trudniej im oceniać odległość do obiektu.

Na przykład skorpiony mogą mieć do dwunastu oczu, ale widzą bardzo słabo, odróżniając teren wokół siebie na około trzydzieści centymetrów. Jednak pomimo tego skorpiony są bardzo udanymi łowcami.

Pająki mogą mieć do ośmiu oczu, każda para przystosowana jest do określonych zadań. Jednak pająki tkające sieci do łapania zdobyczy mają słabe widzenie, przy czym są niezwykle wrażliwe na wibracje. Pająki mają kilka narządów czuciowych do odczuwania otoczenia, w którym żyją, a prawie wszystkie z nich znajdują się na nogach. A pająki, które polują bez sieci, mają dobrze rozwinięte widzenie. Na przykład pająki skakuny mogą widzieć prawie tak dobrze, jak ludzie.

Więcej interesujących faktów o pająkach znajdziesz w naszym artykule ☛

Wybierając ofiarę, samica komara rzeczywiście kieruje się promieniowaniem cieplnym, jednak taki „termowizor” komara działa tylko w zakresie kilku metrów.

Poza „termowizorem” komary mają chemiczny analizator, za pomocą którego kierują się zapachem kwasu mlekowego, zawartego w pocie (kilka kilometrów), dwutlenkiem węgla, wydychanym przez człowieka (setki metrów), ruchem. Samica komara reaguje również na światło, preferując słabo oświetlone pomieszczenia, przez co w miejskich mieszkaniach samice prowadzą głównie nocny tryb życia.

Więcej interesujących faktów o komarach znajdziesz w naszym artykule ☛

To głębokie nieporozumienie istnieje od kilku tysięcy lat. Dokładne badania wykazały, że głównych przyczyn zmiany koloru jest w rzeczywistości dwie. Po pierwsze, kolor zależy od stanu emocjonalnego gada; po drugie, od warunków środowiskowych: temperatury, wilgotności, oświetlenia itp. Ponadto, kameleon zmienia kolor nie natychmiastowo. Dzieje się to w ciągu kilku minut.

Więcej o tym micie przeczytasz w naszym artykule ☛

Więcej interesujących faktów o kameleonach znajdziesz w naszym artykule ☛

Patrząc na podeszwy tego gada za pomocą mikroskopu elektronowego, naukowcy ustalili, że gad stosuje nanotechnologie. Jako siłę przyczepności gekon używa efektu van der Waalsa. Polega on na tym, że przy wystarczająco bliskim zbliżeniu cząsteczek różnych substancji między nimi pojawiają się siły przyciągania — Siły van der Waalsa.

Przyczepność do powierzchni nośnej za pomocą sił van der Waalsa pozwala gekonom wspinać się po gładkich powierzchniach, na przykład po szkle i wisieć na szklanej powierzchni, używając tylko jednego palca stopy, a także wspinać się po pionowych powierzchniach, a nawet po suficie.

Więcej interesujących faktów o gekonach znajdziesz w naszym artykule ☛

Podczas rozmnażania, gdy mątwy zbierają się razem, największe samce pilnie strzegą, by do ich haremu nie zbliżył się konkurent. Jednak młode samce, pragnące „zakosztować zakazanego owocu”, mają jeden trik: przebrać się w brązowy kolor w cętki i przeniknąć do haremu pod postacią samicy.

Dotarłszy w ten sposób do „kwiatnika” i czekając, aż dominujący samiec się rozproszy, młode samce natychmiast zmieniają kolor i próbują uzyskać to, czego chcą od samic. Po pomyślnym zakończeniu rytuału, znów przybierają postać samic i znikają.

Więcej interesujących faktów o mątwach znajdziesz w naszym artykule ☛

Coś podobnego mają niektóre owady, przynajmniej dwóch przedstawicieli rodziny biegaczowatych — chrząszczy bombardierów. Są one rozpowszechnione na wszystkich kontynentach, z wyjątkiem Antarktydy. Chrząszcze bombardierzy mają specjalne urządzenia przypominające miotacz ognia lub silnik rakietowy z systemem zapłonu, przy czym ten miotacz ognia jest trujący i ma ogłuszający efekt.

Miotacz ognia tych chrząszczy to swoisty mechanizm obronny. Bombardierzy są w stanie dość celnie strzelać na swojego wroga z gruczołów w tylnej części odwłoka samonagrzewającą się mieszaniną chemikaliów. Temperatura mieszanki w momencie wystrzału osiąga 100 °C, a jej wybuchowi towarzyszy głośny dźwięk. Taki strzał trwa 8–17 ms, a prędkość gorącego płynu wynosi około 10 m/s.

Jak to wygląda i jak działa taki mechanizm obronny, można zobaczyć w wideo na końcu tego artykułu.

Dżdżownice (lub robaki ziemne) są strażnikami najcenniejszego naturalnego zasobu — żyznej warstwy gleby planety. Teraz można z pełnym przekonaniem powiedzieć, że dzięki ich działalności na większości powierzchni Ziemi możliwy jest wzrost roślin, a co za tym idzie, życie wszystkich pozostałych istot związanych ze sobą łańcuchami pokarmowymi.

Cała odpowiedzialność spoczywa na larwach mola domowego, które nie jedzą ani materiału, ani wełny, a jedynie przegryzają w niej tunele i ścierają włókna na futrze, docierając do organicznych pozostałości — tłuszczów i białek, które w mikroskopijnych ilościach pozostają na wełnie zwierząt. Te małe półprzezroczyste robaczki są bardzo trudne do zauważenia z zewnątrz, ponieważ zawsze trzymają się w głębi substratu pokarmowego.