Feit of fictie: mythen over reptielen, geleedpotigen en anderen (deel 2)

Artsen hebben geleerd om gescheiden ledematen van een persoon aan het lichaam te naaien. En voor sommige dieren is dit helemaal geen probleem.

Voor hagedissen en salamanders is het herstellen van een verloren staart of poot een eenvoudige taak. Als je een zeespons neemt en door een fijne zeef wrijft, waardoor hij in afzonderlijke cellen wordt verdeeld, en hem dan een tijdje met rust laat, zal hij weer opgaan in één enkel organisme, alsof er niets is gebeurd.

Ten eerste maken muggen deel uit van de voedselbasis van een ontelbaar aantal dieren, variërend van vissen tot vogels; ten tweede nemen ze in het larvale stadium deel aan de vorming van slib en vervolgens grond; ten derde zijn ze het levende deel van meren, vijvers, bossen en velden. De vernietiging van muggen zal leiden tot de volledige ineenstorting van alle gevestigde ketens in elk ecosysteem en landschap.

In feite is elk afval voedsel voor hen. En het favoriete voedsel van kakkerlakken – zowel zwart als rood – is bier. Het enige wat je hoeft te doen is een lap in bier te drenken, en ze verzamelen zich in een menigte en beginnen de delicatesse te proeven.

Veel spinnen gebruiken gif tijdens het jagen, wat pijnlijk of dodelijk kan zijn. Maar de spin gebruikt nooit gif om aan te vallen. De spin vangt zijn prooi met behulp van een web, het meest effectieve jachtnet in de natuur. De spin gebruikt gif om zijn prooi te immobiliseren.

Een spin kan ook bijten in geval van zelfverdediging. Maar meestal, wanneer ze een persoon ontmoeten, haasten spinnen zich gewoon om zich te verstoppen.

Bovendien bevat de samenstelling van spinnengif gifstoffen die medicijnen zijn, en hun studie is uiterst belangrijk voor de geneeskunde.

Vind meer interessante feiten over spinnen in ons artikel ☛

Alle reptielen zijn koudbloedige dieren. De lichaamstemperatuur is echter bijna gelijk aan de omgevingstemperatuur. Tegelijkertijd houden slangen ervan om zich in de zon te koesteren.

Wat betreft het slijm... Er zijn praktisch geen klieren op de huid van reptielen, het is bedekt met dichte, gladde schubben die best aangenaam aanvoelen. Geen wonder dat slangenleer wordt gebruikt om schoenen, handtassen, portefeuilles en kleding te maken.

Vind meer interessante feiten over slangen in ons artikel ☛

Kikkers voeden zich met insecten, pootvis en zelfs hun eigen kikkervisjes. Er zijn absoluut verbazingwekkende soorten van deze dieren die echte roofdieren zijn: ze jagen op vogels, zoogdieren en grote vissen.

Zo eet de Afrikaanse brulkikker naast insecten ook kleine slangen, ratten, muizen, kleine vogels, vissen en andere kikkers. Lees meer over deze vraatzuchtige roofkikker in ons artikel ☛

Op onze site staan ​​veel interessante feiten over de meest ongewone kikkers. Ga gewoon naar de zoekopdracht (in de kop van de site) en typ het woord "kikker".

De ratel aan het einde van de staart van een ratelslang is gewoon een oude huid die tijdens een vervelling loslaat. De ratelslanghinderlaag jaagt voornamelijk 's nachts op kleine zoogdieren. Op dit moment donderen betekent zonder lunch achterblijven. Waar is haar ratel voor?

Relatief recent ontdekten zoölogen dat de slang zijn staart opheft en barst, omdat hij letterlijk trilt van afgrijzen. Je moet even wachten, en de slang zal wegglippen van de ontmoetingsplaats.

Er zijn enkele slangen die het beste uit hun anatomie halen. Ze leven in Zuidwest-Azië, Indonesië, de Filippijnen en worden uit de slangenfamilie "versierde boomslangen" genoemd. Dit zijn de slangen die van grote hoogte naar de grond kunnen glijden of van boom naar boom kunnen springen.

Voor de sprong rolt de slang zich op, draait dan scherp, snelt de lucht in en glijdt, uitgestrekt, snel en soepel op een tak of een andere boom eronder. In dit geval wordt hetzelfde effect verkregen als bij de vlucht van een holle bamboestam die in tweeën is gespleten of een lichtbuis die soepel in de lucht glijdt.

De versierde boomslang kan ook van tak naar tak bewegen in een reeks korte sprongen of een langere "vlucht" maken vanaf de toppen van hoge bomen, waarbij hij een afstand van maximaal 10 meter kan "vliegen".

In feite wordt smaak bepaald door speciale receptoren – smaakpapillen, die zich niet alleen op de tong kunnen bevinden. Bij vissen bevinden de smaakpapillen zich bijvoorbeeld vaak op de lippen, kieuwen en zelfs verspreid over het lichaam.

Insecten kunnen bogen op de meest interessante plaatsen waar de smaakorganen zich bevinden: dit zijn de kopantennes van roofzuchtige loopkevers, de mondaanhangsels van dazen en zelfs de poten van vliegen.