Petra – kamienny cud świata | Widok 360º

Petra, niesamowite starożytne miasto położone na terenie współczesnej Jordanii, zajmuje poczesne miejsce na liście Nowych 7 Cudów Świata. Sama nazwa „Petra” po grecku oznacza „kamień”. A Petra rzeczywiście była miastem z kamienia, jakim nie było w Cesarstwie Rzymskim.

Dziś co roku do Jordanii przyjeżdża około pół miliona turystów, aby zobaczyć Petrę, której budynki świadczą o jej chwalebnej przeszłości.

Terytorium Petry zajmuje ogromny obszar, a przy pomocy wspaniałej usługi AirPano pokażemy Ci wszystkie jej główne atrakcje. Ale przed odwiedzeniem wirtualnej wycieczki znajdziesz ogromną porcję ciekawych informacji o tym cudu świata.

 

AirPano to największe na świecie źródło dostarczania najwyższej jakości zdjęć 360°, zwykle robionych z lotu ptaka.

Korzystając z usługi AirPano, możesz oglądać kamienne budowle Petry pod różnymi kątami z lotu ptaka, a także zajrzeć do jej Skarbca i nie tylko, używając tylko klawiatury i myszki (działa również na urządzeniach mobilnych):

• Możesz obracać panoramę za pomocą myszy lub używać strzałek na klawiaturze;
• Aby powiększyć lub pomniejszyć, przewiń kółko myszy;
• Ikona „helikoptera” wskazuje punkty, do których możesz się przemieszczać. Aby dostać się do takiego punktu, kliknij „helikopter”;
• Aby zejść na ziemię, kliknij ikonę „podróżnika”.

☛ Przejdź bezpośrednio do wirtualnych panoram

 

Petra – wielkość upadku

Miasto żyjące w czterech wymiarach. Raczej żył... Świadomość nie chce zaakceptować, że zdecydowana większość zapierających dech w piersiach majestatycznych „pałaców” skalnych to tylko indywidualne pochówki ogromnej, wielowiekowej i wielonarodowej nekropolii.

Tak było w starożytności (jasnym tego przykładem jest Piramidy w Egipcie), że budowle grobowe powstawały przez tysiąclecia, budowle świątynne i sakralne liczono na wieki, budynki gospodarcze i mieszkalne – na okres ledwie ograniczony życiem ludzkim, w najlepszym razie życiem rodziny.

Nie, Petra nie została stworzona dokładnie jako nekropolia: tutaj, w głębi skał mieszkało kiedyś nawet 20 000 osób, były targi, łaźnie, wille z basenami, rozbudowany system kanałów wodnych, teatry, urzędy, Senat... Tylko czas i trzęsienia ziemi, wiatr i piasek zniszczyły i ukryły wszystkie próżne rzeczy.

Świątynia El-Chazne, czyli Skarbiec | airpano.com

Kiedy myślisz o Piotrze, chcesz wprowadzić szczególny, „piąty” wymiar, skierowany w grubość skały: aby opisać pomieszczenia, jaskinie, magazyny, ołtarze, ołtarze i obeliski wykute na przestrzeni wieków w masywie górskim w zwykłe terminy geometryczne wydają się śmieszne.

 

Tajemnice historii

Wszystko tu oddycha czasem, lepkie, jak kamienne stopnie do ogromnego ołtarza na najwyższej skale Zibbi-Attuf, przesiąkniętej krwią tysięcy lat ludzkich ofiar składanych bogu słońca.

Arabowie, którzy obecnie zamieszkują Jordanię, sceptycznie odnoszą się do Starego Testamentu jako dokumentu historycznego iw swoich przewodnikach rozpoczynają od osiedlenia się „pracowitego arabskiego plemienia Nabatejczyków” w Dolinie Mojżesza w IV wieku p.n.e. Nieco później Grecy będą nazywać ten obszar „Petra”, co oznacza „skałę”, „kamień”.

Grobowiec Urny | airpano.com

Źródłem bogactwa Nabatejczyków były przede wszystkim cła od karawan, opłata za ich ochronę i eskortę, daniny od sąsiednich ludów oraz rabunki. Ich wpływy rozciągały się od Synaju po Damaszek, a pogłoski o zamożnym państwie przyciągnęły uwagę Rzymian. Początkowo nie udało im się podbić Petry: okoliczne góry zbyt dobrze broniły miasta, a zbyt łatwo było obronić przejście do miasta (wtedy Siq) o szerokości zaledwie 2–5 metrów wśród 80-metrowych stromych klifów. Ale w 106 AD Nabatejczycy nadal przegrali bitwę z wojskami cesarza Trajana.

Petra, już rzymska, kwitła jeszcze przez kilka stuleci, ale w związku z rozwojem żeglugi na Morzu Czerwonym miasto straciło na znaczeniu, a Rzymianie je opuścili. Bizantyjczycy przybyli do Petry już w okresie jej upadku, a kilka szczególnie znaczących budynków zostało wyposażonych w kościoły chrześcijańskie.

Świątynia El-Chazne, czyli Skarbiec | airpano.com

Zdobycie miasta przez Arabów w VII wieku nie pozostawiło specjalnego śladu kulturowego i historycznego. Ostatnia wzmianka o Petrze pochodzi z XI wieku, okresu Królestwa Jerozolimskiego Krzyżowców, którego ruiny znajdują się w pobliżu Głównego Ołtarza Ofiarnego.

Od tego czasu Petra wydawała się zniknąć z powierzchni ziemi dla wszystkich. Tylko legendy o niezliczonych skarbach Nabatejczyków ukrytych gdzieś w martwym mieście w jordańskich górach i strzegących ich krwiożerczych Beduinach, przekazywane były z ust do ust...

Petrę odkrył dla nas Europejczyków szwajcarski podróżnik Johann Ludwig Burkhart w 1812 roku. Aby to zrobić, musiał nauczyć się arabskiego i studiować Koran. Zewnętrznie poszukiwacz przygód wyglądał jak muzułmanin. Być może dlatego Arabowie zgodzili się wskazać mu drogę do skalnego miasta. Znalezienie przewodnika nie było łatwe: wszyscy bali się iść do miasta umarłych, zamieszkanego według Beduinów przez złe duchy. Przewodnik poprowadził go do złożenia ofiary w mauzoleum Aarona. Idąc skalistym korytarzem i wychodząc do wykutego w skale 40-metrowego Skarbca, Burkhart zdał sobie sprawę, że to legendarna Petra, i prawie oddał się podziwowi, zaczynając przyglądać się wspaniałym budowlom. Przewodnik chciał go nawet zabić, ale zaradność naukowca uratowała mu życie...

 

Miasto z kamienia, miasto z kamienia..

Ci, którzy byli w Petrze, zgodzą się, że wystarczy jeden dzień, aby zakochać się w tym mieście i podziwiać je, ale trzy to za mało, aby przejść wszystkimi jego ścieżkami i obejrzeć wszystkie jego budynki, od Skarbca po ogromny Klasztor Deir, wyrzeźbione na szczycie skały. W końcu tylko Nabatejczycy pozostawili w mieście ponad 800 pomników wykutych w kamieniu.

Groby królewskie | airpano.com

Wejście do Petry prowadzi przez Siq, ciemny, kręty wąwóz. Wzdłuż jednej ściany ciągnie się wyrzeźbiony w niej kilometrowy kanał, którym do Petry płynęła woda ze Źródła Mojżesza. Starożytni architekci zaprojektowali dla Petry złożony system tam, cystern i rur wodociągowych, które zbierają i zatrzymują wilgoć w tym gorącym obszarze. Na placach biły fontanny, a szlachetni Nabatejczycy, a później Rzymianie cieszyli się słońcem przy basenach, których pozostałości wykopali archeolodzy… Nie sposób było tego sobie wyobrazić, patrząc na zupełnie martwe skały pod paleniem Jordańskie słońce.

Przejeżdżają małe wozy i turyści się spieszą, ale lepiej iść powoli do Skarbca Faraona. Fasada tego najpiękniejszego budynku Petry najpierw pojawia się trochę w szczelinie między skałami, a następnie z każdym metrem otwiera się coraz bardziej, aż wydaje się świecić w słońcu w całej swojej okazałości.

Kanion Siq w nocy | airpano.com

Świątynia El-Chazne, czyli Skarbiec | airpano.com

Trzeba powiedzieć, że nazwy pomników w ogóle nie odzwierciedlają ich rzeczywistego przeznaczenia i treści. Ponieważ Nabatejczycy nie pozostawili planu miasta z imionami, Arabowie nadawali imiona oparte na mitach, wyglądzie lub zwykłym zgadywaniu. Tak więc Skarbiec został nazwany na podstawie legendy o bogatym łupie starożytnego faraona, który był tak ciężki, że spowolnił drogę jego armii na wschód; Większość musiałem ukryć w skałach… Na misie wieńczącej budynek widoczne są ślady po kulach Beduinów, pewni, że to w niej znajduje się złoto: wystarczy rozłupać miskę, a spadnie na nie deszcz klejnotów...

Za kolumnami znajdują się drzwi do wewnętrznych pomieszczeń. Uważa się, że małe pomieszczenia służyły jako grobowiec wielkiego nabatejskiego króla Arepy IV, pod którym miasto osiągnęło swój szczyt, także w osiągnięciach architektury. Kolorystyka wnętrza jest uderzająca: smugi piaskowca, od bieli po burgund, jakby rozmazane pędzlem natury na ścianach grobowca. Fasada tego budynku, mierząca 30 metrów szerokości i 43 metry wysokości, jest wyrzeźbiona z jednej skały i ozdobiona posągami nabatejskich bogów i bogiń. Skarbiec patrzy przez plac bezpośrednio na wąską szczelinę Siq i wydaje się, że Petra składa się z jednego budynku: wokół widoczne są tylko czerwono-różowe skały. Ale tak naprawdę z boku znajduje się przejście, nieoczekiwanie rozszerzające się za zakrętem i zmieniające się w obszerną drogę prowadzącą do centrum antycznego miasta. Po obu stronach wznoszą się fasady wykutych w skałach budynków, które zachwycają swoją monumentalnością.

Wewnątrz Skarbca | airpano.com

Uważa się, że „Ulica Fasad” powstała w epoce dominacji asyryjskiej, a budowniczowie zapożyczyli wiele elementów architektonicznych od przybyszów ze wschodu. Droga prowadzi nas do ogromnego amfiteatru, wbudowanego, a raczej wykutego w skale. Trudno policzyć liczbę miejsc; przewodniki podają od 3000 do 7000. Początkowo teatr został zbudowany przez Nabatejczyków w celach rytualnych, a później rozbudowany przez Rzymian o wspaniałe przedstawienia, które skupiły połowę miasta.

Fasady uliczne | airpano.com

Amfiteatr | airpano.com

Przeznaczenie struktur skalnych nie jest dokładnie znane. W wielu dawnych grobowcach dobudowano mieszkania i świątynie. Nie ma odpowiedzi na pytanie – czy wszystkie budowle w ogóle były grobowcami? Dlatego opisując Petrę, będziemy używać terminów, które są dziś ustalone, jak to jest w zwyczaju we współczesnej Jordanii.

Kilka dróg rozchodzi się od Amfiteatru w różnych kierunkach, a każda prowadzi w swoim czasie. Skręcając w prawo można dostać się do kompleksu imponujących „Królewskich Grobowców”. Poruszając się na zachód zobaczymy ruiny Świątyni Dushara – najwyższego boga Nabatejczyków. Jest to prawdopodobnie jedyna masywna konstrukcja stojąca oddzielnie od skały.

Dalej ścieżka prowadzi do wąskiego wąwozu z długimi (800 stopni!) i stromymi schodami do Klasztoru Ad-Deir – największej budowli w Petrze.

Wykonany w duchu Skarbca, ale z mniejszą ilością detali ozdób i pozbawiony posągów, Klasztor Ad-Deir jest od niego zauważalnie szerszy. Wiadomo na pewno, że w czasach bizantyjskich znajdował się tu kościół chrześcijański, od tego czasu nazwa ta została ustalona. Możesz wspiąć się po skałach na sam szczyt, do urny, aby docenić skalę pracy nabatejskich murarzy i wspaniały widok na całą Dolinę Mojżesza. Droga stąd prowadzi tylko z powrotem, w dół...

Ad-Dair, czyli Klasztor | airpano.com

Z daleka, z Klasztoru, Grobowce Królewskie wydają się małe na tle skały Jebel Qubta, z której w rzeczywistości są wykute. Najdalszy, datowany na 126 rne, jest jedynym grobowcem w Petrze, który mówi, dla kogo był przeznaczony: dla rzymskiego namiestnika prowincji Arabia, Sextiusa Florentinusa. Jeśli przesuniesz się z niego w stronę Amfiteatru wzdłuż Muru Królów, zobaczysz Grobowiec Pałacowy (Grobowiec Pałacowy) z fasadą w formie rzymskiej świątyni, Grobowiec Koryncki, podobny do Skarbca, ale mocno zniszczony przez czas i trzęsienia ziemi, a także stosunkowo niewielki Jedwabny Grób (Silk Tomb), którego ściany są pomalowane wszystkimi odcieniami żółto-czerwono-szarego piaskowca i wydają się być pokryte jedwabną narzutą mieniącą się w słońcu. Pobliski Grobowiec Urn jest co najmniej tak wysoki jak Skarbiec lub Klasztor. Prowadzą do niego wielokondygnacyjny łukowaty cokół, przeplatające się schody i boczna kolumnada. Uwagę zwraca również pomieszczenie za masywnym wejściem o wymiarach 17 na 19 metrów, gdzie w półmroku i chłodzie można odpocząć od skwaru...

Dla tych, którzy przeczytali do końca, rada: po przybyciu do Jordanii można też spędzić dzień nad Morzem Martwym, podziwiać zachód słońca na pustyni Wadi Rum, odpocząć kilka dni nad Morzem Czerwonym, ale pozostały czas warto poświęcić na spacery po mieście w skałach. A teraz przejdźmy do wirtualnych panoram Petry.

Przejdź do wirtualnych panoram ☛

Starożytne miasto Petra, Jordania

 

Starożytne miasto Petra, Jordania