English 
Українська 
Русский 
Deutsch 
Français 
Español 
Nederlands 
Svenska 
Dansk 
한국인 
日本語 
Każdy człowiek posiada z natury pewne talenty, ale zdolności są u wszystkich różne. Dar artystyczny, na przykład, niekoniecznie idzie w parze z wysokim poziomem IQ. Zdarza się, że nawet dzieci z opóźnieniem rozwoju wykazują niespodziewane zdolności do rysunku, muzyki czy aktorstwa. I odwrotnie — osoba o wybitnej inteligencji może nie mieć szczególnych umiejętności artystycznych. To podkreśla, że umysł i twórczość to różne aspekty uzdolnień, a każdy rozwija się na swój sposób.
Wysoka inteligencja daje jednak pewne przewagi w życiu. Osoba z rozwiniętym umysłem łatwo przyswaja nową wiedzę, potrafi analizować fakty i wykorzystywać je do rozwiązywania różnych problemów. Nic dziwnego, że wielu intelektualistów odnosi sukcesy w nauce, technice, biznesie czy na stanowiskach kierowniczych.
Jednak naukowcy zauważyli pewną ciekawą rzecz: osoby z wysokim IQ często mają cechy, które na pierwszy rzut oka wcale nie wydają się powiązane z ich zdolnościami umysłowymi. Przyjrzyjmy się siedmiu takim charakterystycznym cechom.
1. Podwyższony poziom lęku
Ludzie o wybitnych zdolnościach intelektualnych są często bardziej niespokojni niż inni. Umiejętność głębokiej analizy sytuacji odgrywa tu podwójną rolę. Z jednej strony inteligentna osoba potrafi wcześniej przewidzieć możliwe problemy i opracować sposoby ich rozwiązania. Z drugiej strony ta sama przenikliwość sprawia, że dostrzega również negatywne scenariusze — przez co może zacząć się martwić długo przed pojawieniem się realnego zagrożenia.
Taki ciągły niepokój często prowadzi do stresu, problemów ze snem, a nawet nastrojów depresyjnych. Okazuje się więc, że wysoka inteligencja pozwala przewidywać trudności, ale jednocześnie czyni człowieka bardziej podatnym na lęk i zamartwianie się.
2. Leworęczność
Przez długi czas leworęczność uważano raczej za przeszkodę niż zaletę — świat wokół nas jest bowiem przystosowany głównie do praworęcznych, a leworęczni muszą się do niego nieustannie dostosowywać. Mózg osób leworęcznych jednak działa nieco inaczej, a niektóre badania wskazują na unikalne zalety intelektualne osób leworęcznych.
Wielu leworęcznych wykazuje na przykład bogatą wyobraźnię, szeroki zasób słownictwa i zdolności do nieszablonowego myślenia. Często wśród nich spotyka się utalentowanych matematyków, inżynierów czy artystów.
Oczywiście sama leworęczność nie czyni człowieka geniuszem, ale ta cecha rozwoju mózgu bywa powiązana z oryginalnym spojrzeniem na świat i kreatywnym podejściem do rozwiązywania problemów.
3. Nocny tryb życia („sowa”)
Osoby o wysokim IQ często okazują się „sowami” z natury — czyli wolą chodzić spać głęboko po północy i budzić się późnym rankiem. Większość ludzi jednak funkcjonuje według trybu „skowronka”: wcześnie wstają i wcześnie się kładą, co lekarze uznają za najzdrowszy rytm dobowy. U „sów”, które długo nie zasypiają, rzeczywiście częściej występują problemy z układem nerwowym i krążenia z powodu niedoboru snu lub zaburzeń rytmu biologicznego.
Jednak wiele nocnych osób wykazuje wyjątkowe zdolności analityczne i koncentrację właśnie w późnych godzinach. Łatwiej im się skupić, a zmęczenie przychodzi później. Co ciekawe, wśród znanych naukowców, inżynierów i liderów nie brakuje takich, którzy określają się jako sowy. Możliwe, że ich zwyczaj pracy w nocy pozwala im głębiej zagłębiać się w zadania i znajdować nieszablonowe rozwiązania — choć nie należy zapominać o znaczeniu zdrowego snu dla organizmu.
To może Cię zainteresować
Chronotyp „skowronek”: charakterystyka i zalecenia
Chronotyp „sowa”: charakterystyka i zalecenia
4. Dobre poczucie humoru
Dobre poczucie humoru również często idzie w parze z wysoką inteligencją. Aby subtelnie zrozumieć żart lub samemu rozbawić innych, nie wystarczy znać zabawną anegdotę — potrzebny jest rozwinięty umysł. Ostry intelekt pomaga dostrzegać ukryte paradoksy i zabawne niespójności w sytuacjach.
Osoba z bogatym słownictwem i szybkim myśleniem łatwiej operuje słowem i wymyśla błyskotliwe komentarze. Nie bez powodu mówi się, że humor to oznaka inteligencji: wielu intelektualistów potrafi świetnie żartować i ceni sobie złożony, subtelny humor.
5. Skłonność do bałaganu
Skłonność do tzw. „twórczego nieładu” to kolejna cecha niezwykłych umysłów. Biurko geniusza bywa często zasypane książkami, notatkami i z pozoru przypadkowymi przedmiotami. Jednak sam bałagan, co ciekawe, może stymulować mózg.
Badacze uważają, że nieidealnie zorganizowane otoczenie pobudza człowieka do porządkowania myśli. Kiedy wokół panuje chaos, umysł stara się uporządkować informacje i szukać nowych rozwiązań — stąd wzrost kreatywności. Wielu wynalazców i artystów przyznaje, że inspiracja przychodzi do nich właśnie wśród twórczego bałaganu, a nie w perfekcyjnie wysprzątanym pomieszczeniu.
W ten sposób skłonność do rozrzucania rzeczy bywa związana z nieszablonowym myśleniem i wysokim poziomem kreatywności.
6. Samokrytycyzm
Osoby o wysokiej inteligencji zazwyczaj są bardzo samokrytyczne i wymagające wobec siebie. Przypomnijmy słynne słowa Sokratesa: „Wiem, że nic nie wiem”. Na pierwszy rzut oka brzmi to jak żart, ale niesie głębokie przesłanie.
W miarę jak rośnie zasób wiedzy, człowiek coraz wyraźniej dostrzega granice swojego zrozumienia. Dlatego intelektualiści częściej wątpią w pełnię swojej wiedzy i rzadziej bywają nadmiernie pewni siebie. Przeciwnie — osoby o niskim poziomie rozwoju często są przekonane, że wiedzą wszystko, co potrzebne, i nie mają zwyczaju zastanawiać się nad własnymi brakami.
Związek między umysłem a samokrytycyzmem został potwierdzony naukowo: w psychologii istnieje nawet efekt Dunninga–Krugera opisujący tę zależność (niekompetentne osoby przeceniają swoje możliwości, podczas gdy naprawdę kompetentne często wątpią w siebie).
Dlatego inteligentna osoba rzadko bywa całkowicie zadowolona z siebie — ale właśnie zdrowa doza wątpliwości skłania ją do dalszej nauki i rozwoju.
7. Miłość do kotów
Choć może to zaskakiwać, nawet wybór ulubionego zwierzaka może mieć związek z poziomem inteligencji. Badania amerykańskich psychologów wykazały, że średnio miłośnicy kotów zdobywają wyższe wyniki w testach inteligencji niż miłośnicy psów.
Nie wiadomo jeszcze dokładnie, skąd bierze się ta różnica. Możliwe, że wynika to z różnic charakteru i stylu życia: kociarze częściej są introwertykami i domatorami, którzy spędzają czas z książkami, nauką lub komputerem. Z kolei właściciele psów zazwyczaj są bardziej ekstrawertyczni i aktywni fizycznie — chętnie podróżują, wychodzą na poranne biegi, lubią sport i głośne towarzystwo.
Nie dziwi więc, że właściciele psów są postrzegani jako bardziej energiczni i towarzyscy. Za to miłośnicy kotów górują pod względem intelektualnym — przynajmniej według wspomnianych badań.
Zdolność do szybkiego uczenia się, dobra pamięć i analityczny umysł zależą w dużej mierze od wrodzonych predyspozycji. Jednak nawet największy naturalny talent nie rozwinie się bez odpowiedniego środowiska i stymulującego wychowania.
Dlatego tak ważna jest rola rodziców i nauczycieli od pierwszych lat życia dziecka. Jeśli dziecku poświęca się dużo uwagi, zachęca się je do ciekawości i zdobywania wiedzy, jego inteligencja będzie się rozwijać znacznie szybciej.
Dzieci, które od najmłodszych lat są uczone i inspirowane do odkrywania świata, wyrastają na bystrzejsze, bardziej ciekawe świata i pewniejsze siebie. Te cechy pomagają im później osiągać sukcesy — niezależnie od tego, czy są leworęczne, „sowy” czy miłośnicy kotów.
