Η πανίδα του πλανήτη μας δεν θα πάψει ποτέ να μας εκπλήσσει με την παρουσία εκπληκτικών πλασμάτων με τα πιο ασυνήθιστα σχήματα και χρώματα. Μερικά από αυτά είναι τόσο ιδιότροπα που φαίνεται ότι η φύση τα δημιούργησε με παιχνιδιάρικη διάθεση. Παρουσιάζουμε στην προσοχή σας μερικά από τα πιο εκπληκτικά, ασυνήθιστα και ελάχιστα γνωστά πλάσματα από διάφορα μέρη του πλανήτη.
Ουράνιο τόξο lorikeet
Το Rainbow Lorikeet είναι ένας παπαγάλος μεσαίου μεγέθους (25–30 cm) με πολύ φωτεινό φτέρωμα. Αυτό το είδος παπαγάλου βρέθηκε στην Αυστραλία, όπου διανέμεται κατά μήκος της ανατολικής ακτής της ηπειρωτικής χώρας. Τα Rainbow lorikeets δεν έχουν διακριτά διμορφικά χαρακτηριστικά. Τα αρσενικά και τα αρσενικά φαίνονται ίδια, ο προσδιορισμός του φύλου του πουλιού γίνεται με ανάλυση DNA φτερών ή χειρουργικό προσδιορισμό από κτηνίατρο.
Τα Rainbow lorikeets ταξιδεύουν συχνά σε ζευγάρια και περιστασιακά ανταποκρίνονται σε κλήσεις να πετάξουν κατά κοπάδια πριν ξαναζευγοποιηθούν. Ζεύγη ουράνιου τόξου λορίκους υπερασπίζονται ενεργά τις περιοχές τροφοδοσίας και φωλιάς τους από άλλα είδη ουράνιου τόξου και άλλα είδη πουλιών.
Τα Rainbow lorikeets τρέφονται κυρίως με φρούτα, γύρη και νέκταρ και διαθέτουν γλώσσα ειδικά προσαρμοσμένη για τη συγκεκριμένη διατροφή τους. Το άκρο της γλώσσας είναι εξοπλισμένο με ένα θηλώδες προσάρτημα προσαρμοσμένο να συλλέγει γύρη και νέκταρ από τα λουλούδια.
Σε πολλά μέρη, συμπεριλαμβανομένων των κατασκηνώσεων και των προαστιακών κήπων, οι άγριοι αγριόχοιροι είναι τόσο συνηθισμένοι στους ανθρώπους που μπορούν να ταΐσουν με το χέρι. Οι ημι-ήμερες λόρικες είναι συνηθισμένοι καθημερινοί επισκέπτες σε πολλές αυλές του Σίδνεϊ.
Το καταφύγιο Currumbin Game Reserve στο Κουίνσλαντ της Αυστραλίας είναι γνωστό για τις χιλιάδες λόρικες του. Γύρω στις 8 το πρωί και στις 4 το απόγευμα κάθε μέρα τα πουλιά συγκεντρώνονται σε ένα τεράστιο θορυβώδες κοπάδι στον κεντρικό χώρο του πάρκου. Οι επισκέπτες ενθαρρύνονται να τους ταΐσουν με ειδικά παρασκευασμένο νέκταρ – τα πουλιά χαίρονται να κάθονται στα χέρια και στα κεφάλια των ανθρώπων για να το φάνε.
ιπτάμενος Δράκος
Ο ιπτάμενος δράκος είναι μια μικρή σαύρα ιθαγενής της Νοτιοανατολικής Ασίας. Το μήκος των εκπροσώπων αυτού του είδους σαυρών είναι μέχρι 22 εκατοστά, λαμβάνοντας υπόψη τη μακριά, λεπτή ουρά. Στις πλευρές της σαύρας υπάρχουν φαρδιές δερμάτινες πτυχές, οι οποίες, όταν ανοίγουν, σχηματίζουν ένα είδος «φτερά», με τη βοήθεια των οποίων οι δράκοι μπορούν να γλιστρήσουν στον αέρα σε απόσταση έως και 20 μέτρων.
Οι ιπτάμενοι δράκοι είναι συνηθισμένοι στην Ινδονησία, τη Δυτική Μαλαισία, την Ταϊλάνδη, τα νησιά των Φιλιππίνων, τη Σιγκαπούρη και το Βιετνάμ.
Τα αρσενικά είναι ελαφρώς μικρότερα από τα θηλυκά. Επίσης, τα αρσενικά έχουν μια ειδική πτυχή δέρματος στο λαιμό που εκτείνεται προς τα εμπρός. Χρησιμεύει ως σταθεροποιητής σώματος κατά τη διάρκεια της πτήσης. Τα θηλυκά διαφέρουν ελαφρώς στο ότι έχουν μια μικρότερη πτυχή δέρματος στο λαιμό τους και είναι μπλε-γκρι αντί για κίτρινα όπως τα αρσενικά. Επιπλέον, η κάτω πλευρά των φτερών των θηλυκών είναι κίτρινη.
Οι ιπτάμενοι δράκοι ζουν στις κορώνες δέντρων τροπικών δασών, όπου περνούν σημαντικό μέρος της ζωής τους. Κατεβαίνουν στο έδαφος μόνο σε δύο περιπτώσεις – για ωοτοκία και εάν η πτήση απέτυχε. Ζουν ψηλά στα κλαδιά των δέντρων, τρέφονται με έντομα, κυρίως μυρμήγκια και τερμίτες.
Ocelot
Το ocelot είναι ένα μικρό σαρκοφάγο ζώο από την οικογένεια των γατών που ζει στην Αμερική. Το μήκος του από το κεφάλι μέχρι την άκρη της ουράς είναι από 100 έως 140 cm και το βάρος του είναι από 10 έως 16 kg. Ο οσελότ μοιάζει με γάτα με μακριά ουρά ή με λεοπάρδαλη, αν και είναι μεγαλύτερο από μια γάτα με μακριά ουρά και μικρότερο από μια λεοπάρδαλη.
Το ocelot διανέμεται στην Κεντρική Αμερική, στα βόρεια και κεντρικά μέρη της Νότιας Αμερικής. Ο βορειότερος βιότοπος ωκελότων στην πολιτεία του Τέξας των ΗΠΑ έχει επίσης σημειωθεί στη νότια Αριζόνα στη Βόρεια Αμερική. Ο πληθυσμός του είναι συγκεντρωμένος σε τροπικά δάση· ο οσελότης αποφεύγει τους ανοιχτούς χώρους.
Οι Ocelot ζουν μόνοι και κυνηγούν κυρίως τη νύχτα. Κατά τη διάρκεια της ζέστης της ημέρας, τους αρέσει να κρύβονται στις κοιλότητες των δέντρων. Παρά την εξαιρετική τους ικανότητα να σκαρφαλώνουν σε δέντρα και πέτρες, κυνηγούν στο έδαφος. Το θήραμα των ωσελότων περιλαμβάνει κυρίως μικρά θηλαστικά και πτηνά, αλλά μερικές φορές δεν περιφρονούν τα φίδια. Τα μεγαλύτερα δείγματα του οσελότ εξουδετερώνουν επίσης μικρά γαϊδούρια και γουρούνια.
Τα Ocelot είναι εξαιρετικά εδαφικά. Οι σειρές των αρσενικών, που φτάνουν τα 31 km², επικαλύπτονται με τις σειρές ενός ή περισσότερων θηλυκών, φτάνοντας τα 14 km². Το ζευγάρωμα μπορεί να γίνει οποιαδήποτε εποχή του χρόνου. 2,5 μήνες αργότερα γεννιούνται 1 ή 2 μικρά, τα οποία τρέφονται με μητρικό γάλα για επτά εβδομάδες. Σε ηλικία περίπου δύο ετών, εγκαταλείπουν τη γηγενή τους περιοχή.
Για πολύ καιρό, η Διεθνής Ένωση για τη Διατήρηση της Φύσης θεωρούσε τον ωκελότο ως «ευάλωτο είδος». Κατά τη δεκαετία του 1960, ο αριθμός των οσελότων μειώθηκε σημαντικά λόγω του παράνομου εμπορίου της γούνας τους. για παράδειγμα, το 1970, οι εισαγωγές δερμάτων ocelot στις Ηνωμένες Πολιτείες ήταν περίπου 140 000.
Δεδομένης της μείωσης του πληθυσμού ως αποτέλεσμα της λαθροθηρίας, το διεθνές εμπόριο γούνας απαγορεύτηκε. Η αποκατάσταση του πληθυσμού του είδους επιτεύχθηκε λόγω της δημιουργίας αποθεμάτων με έκταση επαρκή για την υποστήριξη του είδους. Ωστόσο, ο πληθυσμός μειώνεται διαρκώς λόγω της μείωσης του φυσικού οικοτόπου των τροπικών δασών των οσελότων.
Κοκκώδης βάτραχος βελών
Ο κοκκώδης βάτραχος βελών είναι ένας πολύ μικρός βάτραχος (το μήκος του σώματος είναι περίπου 20 mm) με ένα ασυνήθιστο φωτεινό χρώμα. Τα υποείδη βατράχων με κόκκους δηλητηριώδη βελάκια έχουν διάφορες παραλλαγές φωτεινών χρωμάτων που χρησιμοποιούν ως προειδοποιητικό σήμα σε όλα τα είδη αρπακτικών. Αυτός ο βάτραχος είναι ένα αποζημιωτικό ζώο και χρησιμοποιεί το δηλητήριό του μόνο για να προστατευτεί από τα αρπακτικά.
Το δέρμα του βατράχου είναι κοκκώδες – εξ ου και το όνομα αυτού του είδους. Το τυπικό χρώμα της πλάτης και των ώμων είναι έντονο πορτοκαλί. Η κοιλιά, οι πήχεις και τα πίσω πόδια έχουν πράσινο ή μπλε-πράσινο χρώμα.
Ο κοκκώδης βάτραχος βελών είναι κοινός στη νοτιοδυτική Κόστα Ρίκα και στον Παναμά. Ο φυσικός του βιότοπος είναι τα τροπικά υγρά πεδινά δάση. Κατά τη διάρκεια της ξηρής περιόδου (Ιανουάριος έως Απρίλιος) δεν βρίσκονται σχεδόν ποτέ.
Lionfish
Τα λιοντάρια είναι δηλητηριώδη θαλάσσια ψάρια που ζουν στην περιοχή του Ινδο-Ειρηνικού. Χαρακτηρίζονται από έναν έντονο προειδοποιητικό χρωματισμό με κόκκινες, άσπρες, κρεμ ή μαύρες ρίγες, επιδεικτικά θωρακικά πτερύγια και δηλητηριώδεις αιχμηρές ακτίνες πτερυγίων.
Επί του παρόντος, υπάρχουν 12 είδη ψαριών στο γένος Lionfish. Όλα τα είδη είναι αποσημαντικά: έχουν εμφανή χρωματισμό με ρίγες με έντονη αντίθεση και φαρδιούς θαυμαστές προεξέχοντων αγκάθων, διαφημίζοντας την ικανότητά τους να αμύνονται. Το ραχιαίο πτερύγιο περιέχει 12-13 έντονα επιμήκεις ακανθώδεις ακτίνες, η ένεση των οποίων είναι δηλητηριώδης. Η δύναμη του δηλητηρίου τους τα καθιστά εξαιρετικά αρπακτικά και επικίνδυνα για τους ψαράδες και τους δύτες.
Στους ανθρώπους, το δηλητήριο του λιονταριού μπορεί να προκαλέσει σοβαρή ενόχληση για αρκετές ημέρες και σε σπάνιες περιπτώσεις, τέτοια δαγκώματα μπορεί να προκαλέσουν προσωρινή παράλυση των άκρων, καρδιακή ανεπάρκεια, ακόμη και θάνατο. Οι θάνατοι είναι συχνοί σε πολύ μικρά παιδιά, ηλικιωμένους, άτομα με αδύναμο ανοσοποιητικό σύστημα ή άτομα που είναι αλλεργικά στο δηλητήριο.
Το Lionfish μπορεί να ζήσει από 5 έως 15 χρόνια. Είναι αρπακτικά και θηρεύουν ενεργά μικρά ψάρια και ασπόνδυλα. Βρίσκονται συνήθως κατά μήκος των άκρων υφάλων και κοραλλιών, σε λιμνοθάλασσες και σε βραχώδεις επιφάνειες, συνήθως σε βάθος 50 μέτρων.
Αυτά τα ψάρια είναι βρώσιμα αν μαγειρευτούν σωστά. Λόγω της ομορφιάς τους, τα λιοντάρια είναι δημοφιλή ψάρια ενυδρείων.
Σας προτείνουμε επίσης:
◆Τα πιο παράξενα πλάσματα στον πλανήτη (μέρος 21)
