Fakt czy Mit: Obalamy wymyślone przekonania o wynalazkach i technice

Technologia „Stealth” pozwala zmniejszyć prawdopodobieństwo wykrycia techniki wojskowej w zakresie radiolokacyjnym i infrared. Nie sprowadza się ona do specjalnej supertajnej powłoki, to cała nauka, oferująca wiele sposobów na zmniejszenie prawdopodobieństwa wykrycia samolotów, statków, czołgów i innych pojazdów przez środki przeciwnika. W związku z tym mylą się ci, którzy uważają, że amerykański samolot szturmowy F-117 i bombowiec strategiczny B-2, stworzone w technologii „Stealth”, są całkowicie niewidoczne.

Chodzi o to, że znaczące pochłanianie fal radiowych można osiągnąć tylko w zakresie centymetrowym, i znacznie gorzej w decymetrowym. Ze względu na fizykę rozchodzenia się fal radiowych, nie można zasadniczo sprawić, by obiekt był mało widoczny w zakresie metrowym (kiedy długość fali jest porównywalna z własnymi wymiarami obiektu) przez zmianę jego kształtu. Również na obecnym poziomie technologii nie jest możliwe całkowite pochłanianie dowolnego promieniowania radiowego, padającego na obiekt pod dowolnym kątem. W szczególności, za pomocą technologii stealth ten problem jest nierozwiązywalny.

Dlatego obecnie głównym celem przy wyborze kształtu obiektu (np. bojowego samolotu) jest odbijanie fal w kierunku od emitera — w ten sposób, część sygnału jest pochłaniana przez specjalne powłoki, a reszta odbijana w taki sposób, że echo radiowe nie wraca do obserwującej stacji radiolokacyjnej.

Imieniem tego uczonego nazwana jest międzynarodowa jednostka mocy Wat, jednak w rzeczywistości James Watt ulepszył i zaproponował nowy typ silnika, a historia maszyn parowych zaczyna się znacznie wcześniej.

Pierwszą maszynę parową zbudował w XVII wieku francuski fizyk Denis Papin i przedstawiała ona cylindr z tłokiem, który podnosił się pod działaniem pary, a opadał pod ciśnieniem atmosfery. Na tej samej zasadzie opierały się zbudowane w 1705 roku maszyny próżniowe do pompowania wody autorstwa Savery’ego i Newcomena. Znaczące ulepszenia w maszynie próżniowej dokonał James Watt w 1769 roku.

Znaleziska archeologiczne wskazują, że bumerang używany był w Mezopotamii, na terenie współczesnych Indii, w Egipcie. Co więcej, bumerang wykonany z dębu znaleziono w Holandii. Jednak groźną bronią właśnie w zręcznych rękach aborygenów australijskich może latać na odległość do 200 metrów, zadawać znaczne uszkodzenia i wracać.

Więcej przeczytasz w naszym artykule ☛

Nie można mówić o całkowitym zapomnieniu lamp elektronowych i przyrządów elektrowakuowych ogólnie. Są one aktywnie stosowane w technice, dzięki czemu istnieje łączność radiowa na bardzo krótkich falach, komunikacja i przesyłanie danych przez satelity kosmiczne, radiolokacja i wiele innych.

Lampy elektronowe były masowo używane w XX wieku jako podstawowe elementy radioaparatury. Wraz z pojawieniem się urządzeń półprzewodnikowych (diod, tranzystorów) lampy elektronowe zaczęły być wypierane z radioaparatury, ponieważ urządzenia półprzewodnikowe okazały się znacznie bardziej kompaktowe i ekonomiczne. Obecnie lampy elektronowe występują tam, gdzie półprzewodnikowe odpowiedniki są droższe lub trudniejsze do wykonania (na przykład, jako potężny generator fal radiowych w kuchence mikrofalowej stosuje się lampę elektronową — magnetron). Także lampy elektronowe są tradycyjnie stosowane w niektórych rodzajach sprzętu audio, pozycjonowanego jako wysokiej jakości.

Podczas jazdy po całkowicie równej drodze silnik jest potrzebny, aby pokonać siłę tarcia i opór powietrza. W kosmosie nie ma środowiska stawiającego opór ruchowi, i aby uzyskać „wieczny ruch”, wystarczy krótkotrwałe przyspieszenie, a potem można zapomnieć o silniku.

Główny problem nie polega nawet na tym, że na głębokości konstrukcja łodzi podwodnej może nie wytrzymać wysokiego ciśnienia, trudność polega na mechanizmie zanurzenia i wynurzenia łodzi z głębokości.

Konia mechaniczna — dość abstrakcyjna jednostka mocy. W szczególności, 4 konie w jednej uprzęży pracują jak 3 wolne, a 8 — jak 4. Im większą liczbę zwierząt się użyje, tym mniejszy będzie przyrost mocy.

Stworzenie wiecznego silnika jest niemożliwe. To hipotetyczne urządzenie musiałoby wykonywać pracę bez dostarczania energii z zewnątrz nieskończenie długo lub do momentu, gdy zniszczy się od sił tarcia i zmęczenia materiałów. Prawo zachowania energii stwierdza, że żadna energia nie może powstawać i znikać po prostu tak, przechodzi jedynie z jednej formy w drugą.

Można jednak stworzyć mechanizmy, które mogą działać choć nie wiecznie, to przez nieokreślony czas (do zużycia swoich części składowych) bez ingerencji człowieka. W przeciwieństwie do wiecznego silnika, nie naruszają one praw termodynamiki, ponieważ czerpią energię z otoczenia (np. może to być energia Słońca lub rozpadu radioaktywnego).

Na powyższym obrazie widzisz okładkę październikowego numeru magazynu Popular Science z 1920 roku. Widać na niej wynalazcę, pracującego nad wiecznym silnikiem. Pokazane urządzenie przedstawia urządzenie z „dźwignią masową”, w którym sferyczne ładunki po prawej mają większą dźwignię niż te po lewej, rzekomo tworząc wieczny ruch, ale po lewej znajduje się większa liczba ładunków, równoważących urządzenie.

Mimo że naukowcy stwierdzili, że wieczne silniki są niemożliwe zgodnie z prawami fizyki, wciąż przyciągają wyobraźnię wynalazców.